вострая вірусная хвароба эпідэмічнага характару, галоўнымі рысамі якой з’яўляюцца запаленне дыхальных шляхоў і гарачка.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
патрэ́скацца, ‑аецца; зак.
Даць трэшчыны на сваёй паверхні. Спёка стаіць страшэнная. Лісце на дрэвах прывяла. Зямля высахла і патрэскалася.Бяганская.Дзед быў хворы. Гарачка такая, што губы патрэскаліся, вочы глядзяць, але не свецяць, не пазнае нікога.Янкоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
антыпіры́н
(н.-лац. antipyrinum, ад гр. anti = супраць + pyretos = гарачка)
лекавы прэпарат, які заспакойвае боль і зніжае тэмпературу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Hétze
f -, -n
1) цкава́нне, гане́нне
2) мі- тусня́, гара́чка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ажыята́ж
(фр. agiotage)
1) спекулятыўная гарачка на біржах і рынках;
2) моцнае ўзбуджэнне, хваляванне, барацьба інтарэсаў вакол якой-н. справы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
kataralny
kataraln|y
мед. катаральны;
gorączka ~a — катаральная ліхаманка (гарачка)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Раза́чка ’боль у жываце’ (Сцяшк., Янк. 2, Янк. 3.), ’ліха, халера’ (Нар. словатв.), раза́нка ’дызентэрыя’ (Інстр. 2). Аддзеяслоўныя ўварэнні, як гара́чка ад гарэ́ць, гуля́нка ад гуля́ць, ад рэ́заць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Temperatúr
f -, -en
1) тэмперату́ра
tíefe ~ — ні́зкая тэмперату́ра
2) тэмперату́ра, гара́чка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
héktisch
a туберкулёзны, сухо́тны
~es Fíeber — гара́чка, яка́я знясі́львае (пры сухотах)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Тыф ‘тыф, народныя назвы «брушняк», «гарачка»’ (ТСБМ, Аніч., Вопыт), cif ‘тс’ (Брасл. сл.), ціф ‘тс’ (Мова Сен.), тіф, тіх ‘тс’ (Арх. Вяр.), тіф ‘тс’ (Вруб.), ціх ‘тс’ (Некр. і Байк.), ты́фус ‘тс’ (Гарэц., Некр. і Байк.) тэ́фус ‘тс’ (Патру ты́тус (Зайка Кос.). Ад адаптаванага нямецкай мовай Typhus ‘тс’ медыцынскага тэрміна лац.typhus ‘гарачка, ліхаманка’, грэч.τῦφος ‘дым, чад’, ‘здранцвеласць’ (Фасмер, 4, 63; Голуб-Ліер, 495; ЕСУМ, 5, 576; Арол, 4, 75); відаць, праз польск.tyfus ‘тыф’. У большасці славянскіх моў пры запазычанні магло адсякацца лац.‑us як намінатыўны паказчык.