е́хаць fáhren* vi (s); réisen vi (s) (падарожнічаць);

е́хаць на трамва́і (mit der) Stráßenbahn fáhren;

е́хаць вярхо́м réiten* vi (h, s);

е́хаць на машы́не Áuto fáhren*; mit dem Áuto fáhren* (карыстацца);

е́хаць на веласіпе́дзе Rad fáhren* (катацца)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

jeździć

незак. ездзіць;

jeździć samochodem — ездзіць на машыне;

jeździć na łyżwach — коўзацца (катацца) на каньках;

jeździć na nartach — хадзіць на лыжах;

jeździć na rowerze — катацца на веласіпедзе;

jeździć konno — ездзіць конна, ездзіць вярхом

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пад’е́хаць

1. (her)ánfahren* vi (s) (да каго-н., чаго-н. an A), vórfahren* vi (s) (да каго-н., чаго-н. vor D), herángefahren kómmen*; heránreiten* vi (s) (вярхом);

2. перан. разм. (падлізацца) sich éinschmeicheln (да каго-н. bei D)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Pferd

n -(e)s, -e конь

zu ~e — вярхо́м, ко́нна

ein hártes ~ — выно́слівы ко́нь

ein ~ réiten* — е́хаць вярхо́м

das ~ vor den Wágen spánnen [schírren] — запрага́ць каня́ (у воз)

◊ auf dem hóhen ~ sítzen* — ва́жнічаць, задава́цца, задзіра́ць нос

das ~ beim Schwánze áufzäumen, das ~ hínter den Wágen spánnen — ≅ пачына́ць спра́ву не з таго́ канца́

vom ~e auf den Ésel kómmen* — збядне́ць, апусці́цца

◊ es hängt ein ~ in der Luft — запа́хла непрые́мнасцямі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ко́нік ​1, ‑а, м.

1. Памянш.-ласк. да конь (у 1 знач.); невялікі конь. Конік быў не такі ўжо і благі на выгляд. Маленькі, як жарабя, сівай масці. Якімовіч.

2. Дзіцячая цацка, падобная на каня, конскую галаву. Дзеці дзьмуць у .. конікі. Дзірачкі пальчыкамі перабіраюць. Бядуля.

3. Дзіцячая гульня — язда вярхом на палачцы. Гуляць у конікі.

•••

Марскі конік — трапічная і субтрапічная марская рыбка, галава якой падобная на конскую.

Быў конік, ды з’ездзіўся — тое, што і была кабылка, ды з’ездзілася (гл. кабылка).

Выкінуць коніка гл. выкінуць.

ко́нік ​2, ‑а, м.

1. Насякомае, якое скача і стракоча крыламі. Луг зялёны жыццём дыша — Конікі трашчаць. Колас. Кузьма сеў на кучу свежай саломы, з якой за ўсе бакі пырснулі маленькія конікі. Дуброўскі.

2. Птушка сямейства сітаўкавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уе́хаць разм.

1. éinfahren* vi (s); hinéinfahren* vi (s) (у напрамку ад таго, хто гаворыць); heréinfahren* vi (s) (у напрамку да таго, хто гаворыць); hinéinreiten* vi (s) (вярхом);

уе́хаць у двор in den Hof éinfahren*;

2. (пасяліцца) éinziehen* vi (s);

уе́хаць у кватэ́ру in éine Wóhnung éinziehen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ката́цца (прагульвацца) spazíeren fáhren* vi (s);

ката́цца вярхо́м spazíeren réiten* vi (s);

ката́цца на канька́х Schlíttschuh láufen* vi (s);

ката́цца на са́нках Schlítten fáhren* vi (s);

ката́цца на ло́дцы Boot fáhren* vi (s);

ката́цца на байда́рцы pádeln vi (s);

ката́цца на лы́жах Schí [Ski] [ʃi:] láufen* vi (s) [fáhren* vi (s)]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Сад ’участак зямлі, засаджаны дрэвамі, кустамі і кветкамі; дрэвы, кветкі, якія растуць на гэтым участку’, дыял. ’карма ў невадзе, мяшок пасярод яго, куды трапляе рыба’ (віц., Нар. лекс.), ’пасад у гумне’ (Нас.), ’верхні і ніжні млынарскія каменні’ (Некр.), ’грыбная калонія ў лесе’ (Яшк.). Да садзіць, сесці. У першым значэнні агульнаславянскае і праславянскае: рус., укр. сад, стараж.-рус. садъ ’дрэва, расліны, гай, сад’, ст.-слав. садъ ’сад’, польск. sad ’сад, парк’, в.-луж., н.-луж. sad ’садавіна; сад’, чэш., славац. sad ’сад, насаджэнне’, серб.-харв. са̑д ’новае насаджэнне’, славен. sȃd ’плод; плантацыя’, балг., макед. сад ’насаджэнне’. Праслав. *sadъ ’пасадка’, старая аснова на ‑ŭ (Мейе, RS 6, 131). Бліжэйшыя адпаведнікі ў ст.-інд. sadá ’язда вярхом, сядзенне’, ст.-ісл. sót ’сажа’, гл. Траўтман, 259 і наст.; Майргофер, 3, 473; Фасмер, 3, 543 і наст.; Брукнер, 478 і наст.; Махэк₂, 539, Сной₁, 550; Шустар-Шэўц, 2, 1263; Борысь, 537. Сад у значэнні ’дзіцячы сад’ з рус. сад ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

spréngen

I

vt паліва́ць (вуліцу, кветкі і г.д.)

II

vt

1) узрыва́ць, узло́мваць

2) перан. падрыва́ць (адзінства і г.д.)

3) узлама́ць; разрыва́ць (путы)

4) карт. сарва́ць (банк)

III

vi (s) е́хаць вярхо́м

über den Gráben ~ — пераско́чыць це́раз роў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

е́здзіць, езджу, ездзіш, ездзіць; незак.

1. Тое, што і ехаць (у 1 знач.), з той розніцай што «ездзіць» азначае дзеянне, якое паўтараецца ў розных напрамках. Ездзіць у горад. Ездзіць на машыне. □ Дзед Астап ездзіў часам з другімі партызанамі на разведку. Лынькоў. Костусь ездзіў, хадзіў, клапаціўся: жніво ішло, а рукамі, відаць было, нічога зрабіць нельга будзе. Чорны. // Бываць дзе‑н., наведваць каго‑, што‑н. (карыстаючыся транспартам). Яшчэ казаў мой прадзед у свой час, Што будуць ездзіць к нам не за пянькою, А каб вучыцца мудрасці у нас. Прыходзька. — Я так марыў увесь час, што мы будзем жыць суседзямі. У нядзелю мы ездзілі б адзін да аднаго ў госці... Шамякін.

2. Умець карыстацца якім‑н. сродкам перамяшчэння. Умела ездзіць на матацыкле. // Разм. Катацца на каньках, лыжах.

3. перан. Разм. Рухацца, соўгацца па чым‑н. Стары сядзеў неспакойна, круціўся, ездзіў па лаве. Мележ.

4. Разм. Быць, працаваць кім‑н. (пра некаторыя прафесіі). Вася ў дальніх паяздах ездзіць правадніком. Ракітны.

•••

Ездзіць вярхом на кім — мець уладу над кім‑н.

Ездзіць на чыёй спіне, на чыім карку — выкарыстоўваць каго‑н. у сваіх інтарэсах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)