◎ Мычу́н ’бык’ (ваўк., Сцяшк. Сл.). Да мычиць (гл.). Аб суфіксе -ун гл. Сцяцко, Афікс. наз., 68.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пасале́ня ’націна фасолі’. З пасоля < фасоля (гл.). Аб суфіксе ‑енЖ‑енне гл. Сцяцко, Афікс. наз., 147.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
affix
[əˈfɪks]1.
v.t.
1) прымацо́ўваць, наляпля́ць, накле́йваць
to affix a stamp to a letter — накле́іць ма́рку на ліст
2) дадава́ць, далуча́ць
to affix one’s signature (to a letter) — падпіса́цца (у канцы́ ліста́)
3) ста́віць; прыклада́ць
to affix a seal — паста́віць пяча́тку
4) Figur. прыпі́сваць
to affix blame — прыпіса́ць каму́ віну́
2.[ˈæfɪks]
n.
1) дада́так -ку m.
2) а́фікс -у m. (прыста́ўка або́ су́фікс)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Кагадзе́й ’мянушка асобы, якая часта ўжывае ў гаворцы адпаведнае слова’ (мін., Сцяц. БНС). Да кагадзе (гл.), што датычыць словаўтварэння, то паводле Сцяцко, Афікс. наз., 220, ад прыслоўя суфіксам ‑ей, пры гэтым афікс накладваецца на фінальны галосны. Да структуры параўн. балазе, балазей, адносна фузіі галосных у аснове і суфіксе гл. Сцяцко, там жа, 295.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кура́ль ’лучына’ (Жд. 3). Да курыць (гл.). Адносна прадуктыўнай суфіксацыі на ‑аль гл. Сцяцко, Афікс. наз., 25.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Курдзе́ль ’малы ростам чалавек’ (Жыв. сл.). Да курдаты (гл.). Суфіксацыя, як гарбаты — гарбель (Сцяцко, Афікс. наз., 98).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Куцабе́шка ’кукса’ (Яўс.). Да куцобка2 (гл.). Суфіксацыя на ‑ешка (параўн. трупешка, лапешка) (Сцяцко, Афікс. наз., 153).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кію́га ’палка для хадзьбы’ (Нік. Очерки). Да кій (гл.). Адносна суфіксацыі ‑юга гл. Сцяцко, Афікс. наз., 178.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Ламе́нь ’гультай, лежабок’ (Юрч. Фраз. 3). Да лом. Аб экспрэсіўным суф. ‑ень гл. Сцяцко (Афікс. наз., 38).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лупа́к ’грымак, кухталь’ (ТС). Да лупі́ць1 ’лупцаваць’. Аб суфіксе ‑ак гл. Сцяцко (Афікс. наз., 23–25).