а́фікс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. а́фікс а́фіксы
Р. а́фікса а́фіксаў
Д. а́фіксу а́фіксам
В. а́фікс а́фіксы
Т. а́фіксам а́фіксамі
М. а́фіксе а́фіксах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

а́фікс м., лингв. а́ффикс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

а́фікс, ‑а, м.

Марфема, акрамя кораня і канчатка, якая служыць для ўтварэння слоў і для надання ім новага значэння.

[Ад. лац. affixus — прымацаваны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́ффикс лингв. а́фікс, -са м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інфі́кс, ‑а, м.

Афікс, устаўлены ў сярэдзіну кораня слова пры словаўтварэнні або словазмяненні.

[Лац. infixus — устаўлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фарма́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец.

1. Тое, што і афікс.

2. Частка слова (прыстаўка, суфікс, інфікс), якая служыць для словаўтварэння і словазмянення.

[Ад лац. formans, formantis — які ўтварае, фарміруе.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жаўты́р, жаўту́шка ’амялушка, Bombycilla garrulus’ (Мат. Гом.). Паводле малапрадуктыўнай мадэлі назваў носьбітаў адзнак, з суфіксам ‑ыр (Сцяцко., Афікс. наз., 127) ці па прадуктыўнай мадэлі назваў носьбітаў адзнак, у тым ліку птушак на ‑ушк‑а (Сцяц., Афікс. наз., 125).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клы́бша ’жанчына з доўгімі нагамі’ (Сцяцко, Афікс. наз., 177). Гл. клыпша.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кло́палка ’квактуха’ (Жд. 3). Гукапераймальнае. Словаўтварэнне на ‑алка (Сцяцко, Афікс. наз., 51).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лістота ’лісце’ (ТСБМ, Сцяшк.). Да ліст 1 (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 205).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)