favorable
[ˈfeɪvərəbəl]
adj.
1) прыхі́льны
2) спрыя́льны, зру́чны, кары́сны
a favorable wind — спадаро́жны ве́цер
3) які́ абяца́е або́ прадвяшча́е до́брае
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
памча́ць
1. (schnell, mit Wíndeseile) fáhren* vi (s);
2. (пагнаць – пра вецер і пад.) mit sich réiβen*, tréiben* vt, jágen vt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
пераціха́ць sich berúhigen (супакойвацца); áufhören vi (пра шум); verstúmmen vi (s) (моўкнуць); náchlassen* vi, sich légen (пра вецер, боль і пад.)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
зюйдве́ст м марск
1. (напрамак) Südwest, Südwésten m -s;
2. (вецер) Südwést m -(e)s, -e, Südwéstwind m -(e)s, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
зюйдо́ст м марск
1. (напрамак) Südóst, Südósten m -s;
2. (вецер) Südóst m -(e)s, -e, Südóstwind m -(e)s, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
ряби́ть несов.
1. (делать рябым) рабаці́ць;
ве́тер ряби́т во́ду ве́цер рабаці́ць (мо́ршчыць) ваду́;
2. безл. / у меня́ ряби́т в глаза́х у мяне́ мітусі́цца ў вача́х;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Ветравы́ (прым.) ’які мае адносіны да ветру’; ’прызначаны для аховы ад ветру’; ’такі, у якім вецер з’яўляецца рухаючай сілай’ (КТС, БРС). Укр. ві́трів ’які належыць да ветру’, вітровий ’які мае адносіны да ветру’, рус. смал. ветровой ’ветравы дух, які суправаджаецца ветрам’, ве́тровый, ветро́вый ’схільны да ўздзеяння ветру’, пск. ветрово́й ’ветраны (млын)’, рус. ветрово́й, ветро́вый (парень) ’легкадумны’, польск. wiatrowy ’звязаны з ветрам’; ’выкліканы ветрам’; ’такі, у якім рухаючая сіла — вецер’, н.-луж. wětšowy, wětšowaty, в.-луж. wětrowy ’ветравы, ветраны’, чэш. vštrový, славац. vetrový ’звязаны з ветрам’. Паўночнаславянскае ўтварэнне ад větr‑ і суф. ‑ovъ. У паўднёваславянскіх мовах (як і ў н.-луж.) да гэтага суфікса дадаюцца іншыя: славен. vẹtrǫ́ven, vetrovít, серб.-харв. ветро̀вит, ве̏трован, макед. ветровит, балг. ветровен, ветровит.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ві́скуцень, ‑кутня, м.
Абл. Вісклівы, пранізлівы вецер. Як можна сагрэцца ў такі віскуцень, як трымаць у руках зброю, як дыхаць? Кулакоўскі. [Віктар:] — Акалеў на гэтым віскутні. Здаецца, і кажушок цёплы, а прабірае. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абве́трыць, ‑рыць; безас. зак.
Пакінуць на паверхні чаго‑н. сляды ўздзеяння (пра вецер). // Зрабіць цёмным, шурпатым, агрубелым (пра скуру на твары, руках, нагах). [Твар] нібы абветрыла ранняй сонечнай вясной на адкрытай машыне. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надзе́мны, ‑ая, ‑ае.
Які знаходзіцца над паверхняй зямлі або на паверхні зямлі; проціл. падземны. Надземныя збудаванні. □ Вецер гнаў з-пад мора цёмныя, рэдкія воблакі, кружыў іх і раскідваў у надземных прасторах. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)