1. Прастора, якую займае вада пры разліве ракі; участак, які займае жняя на полі, касец пры касьбе, жанчына на поліве (Слаўг.). Тое ж заніма́нне, займа́нне, займаннё, постаць (Слаўг.).
2. Месца, прызначанае для раллі, угоддзя (да сярэдз. XVII ст.Нас. АУ).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
◎ Карпу́ха ’марудная жанчына’ (Нар. словатв.). Дв корпаць. Словаўтварэнне на ‑уха (^вербальныя Nomina agenti-s — SP, І 75).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мяхе́д ’непаваротлівы, таўстун’, мяхёда ’непаваротлівая, нерахманая жанчына’ (Нас.). У выніку кантамінацыі лексем мех і уласнага імя Міхед.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Расцяцёха (растетёха) ’тоўстая непаваротлівая жанчына’ (Растарг.). Вытворнае ад тетёхать ’няньчыць’ (гл. цяцёхаць), што да гукапераймальнага цёх (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ба́бкаI
1.гл. баба
1.;
2.разм. (стараяжанчынанаогул) álte Frau, Álte (sub) f -n, -n;
3. (павітуха) die wéise Frau, Hébamme f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
мо́гільнік, ‑а, м.
1. Тое, што і могілкі. Маці памерла і была пахавана ў тым далёкім кутку могільніка пад вязамі, куды цяпер хадзіла прыцемкамі незнаёмая жанчына.Чорны.
2. Старажытныя могілкі. На месцы раскопак быў выяўлен старажытны могільнік.«Беларусь».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
на́кругла, прысл.
Разм. Вакол галавы (павязаць, падстрыгчы і пад.). У адкрытым кузаве — станок, а каля яго жанчына ў камбінезоне, у чырвонай касынцы, завязанай накругла.Арабей.Цемнаватыя з іржавінкай на кончыках валасы былі падстрыжаны накругла, нібы, пад гаршчок.Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
замле́лы, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Анямелы, адзеравянелы. Жанчына паспрабавала ўзняцца, але замлелыя ногі не слухаліся, і яна зноў апусцілася на траву.Стаховіч.
2. Млявы, вялы, расслаблены (пра стан чалавека). Пазірквае з ваўчка пагляд здзіўлены Замлелага малойчыка — вартаўніка.Лойка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дакто́ркаідо́ктарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Рмн. ‑рак; ж.
Разм.Жанчына-ўрач. [Дачка нарадавольца] была ўжо не першай маладосці, працавала дакторкаю ў адной з земскіх бальніц.Колас.Вінцусь ураз пазнаў у жанчыне доктарку, што лечыць яго Зоську.Арабей.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
развядзёнка, ‑і, ДМ ‑нцы; Рмн. ‑нак; ж.
Разм. Разведзеная з мужам жанчына. [Маці:] — На другую — даўно з’ездзіла б да яго ў Мінск, перагаварылася, прыйшла б да нейкага ладу — ці сёе, ці тое; ці жонка, ці развядзёнка.Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)