tajemniczy

таямнічы, таемны; загадкавы;

w tajemniczy sposób — загадкавым чынам

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Таямні́ца ’нешта скрытае, тайнае, загадкавае’, ’тайна’, ’таемнасць’ (ТСБМ, Нас., Некр. і Байк.), сюды ж таямні́чы ’патаемны’, ’загадкавы (пра чалавека)’, ’тайны, сакрэтны’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), таемні́чы ’тс’ (Вруб.). З польск. tajemnica, tajemniczy ’тс’, вытворных ад tajemny (Борысь, 625), гл. таемны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скры́ты разм

1. (незаметны) verbórgen, verstéckt;

2. (таемны) héimlich, gehéim; verkáppt (пра намер);

скры́тая злосць héimlicher Groll

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

сці́шны, ‑ая, ‑ае.

Абл.

1. Ціхі, прыціхлы. Невядома, хто першы з грынёўцаў прыляпіўся ў гэтым сцішным кутку, на беразе рачулкі. Пташнікаў. Калыхалася зара Над палямі сцішнымі. Гаўрусёў.

2. Жудасны, страшны. Усю ноч, ад рэчкі і па Нёман, Ушыр, удоўж нясецца гоман Няўцямны, сцішны і таемны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

underhanded

[,ʌndərˈhændɪd]

adj.

1) скры́тны; несумле́нны

2) тае́мны, хі́тры

underhanded intrigues — тае́мныя інтры́гі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

mysteriös

a таямні́чы, тае́мны, зага́дкавы

éine ~e Persón — разм. зага́дкавая [таямні́чая] асо́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

occult

[əˈkʌlt]

1.

adj.

1) тае́мны, патае́мны, запаве́тны

2) звышнатура́льны, місты́чны

2.

n.

the occult — місты́чнае вучэ́ньне

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

tajemny

tajemn|y

кніжн. тайны, таемны, патаемны;

wiedza ~a — патаемныя веды; акультныя веды

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

covert [ˈkʌvət]adj. fml скры́ты, завуалява́ны, та́йны, тае́мны, патае́мны;

a covert dislike скры́тая непрыя́знасць;

a covert glance по́зірк упо́тай;

covert reasons скры́тыя прычы́ны;

a covert sneer/threat скры́тая насме́шка/пагро́за

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

скрыжа́ль, ‑і, ж.

Кніжн.

1. Дошка, пліта з напісаным на ёй тэкстам (пераважна свяшчэнным, культавым).

2. звычайна мн. (скрыжа́лі, ‑ей); перан.; чаго або якія. Пра тое, што захоўвае, куды занесены памятныя падзеі, даты, імёны і пад. Скрыжалі навукі. Скрыжалі гісторыі. □ І славу тую, што ўпісалі мы ў гістарычныя скрыжалі, наш горад панясе ў вякі. Машара. Таемны вы, зямлі скрыжалі! Чаго ў сябе вы не ўпісалі! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)