Манта́шыць ’рваць тузаючы’ (Сцяцк.), мантошыць ’ганяць, біць, знішчаць’ (ТС). Да мяць (гл.) — прасл. męti, якое ў польск. мове атрымала дадатковыя суфіксы ‑t‑os‑, параўн. miętosić, miętusić ’мяць, ціснуць’, з якіх былі запазычаны бел. лексемы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шуме́ць¹, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; -мі́; незак.

1. Утвараць, рабіць шум (у 1 знач.).

Шуміць бор.

Шуміць дождж.

Шуміць у галаве (няясна ў думках ад стомленасці, моцнага перажывання, ап’янення). У вушах шуміць (пра слыхавое раздражненне).

2. Гучна выражаць незадаволенасць, сварыцца, крычаць.

Няма чаго ш. з-за дробязі.

3. Ажыўлена абмяркоўваць што-н., рабіць прадметам усеагульнай увагі.

Ш. пра свае дасягненні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Мня́нка, мʼя́нка ’пюрэ’ (нараўл., Мат. Гом.). Да мяць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

międlić

незак.

1. церці, трапаць (лён, каноплі);

2. разм. мяць;

3. мармытаць; мямліць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Адмянці́ць ’крэпка пабіць’ (Шат.). Магчыма, польскі ўплыў (Польск. miąć ’мяць’ × męczyć ’мучыць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ко́ўчаць ’мяць, жаваць’ (Мат. Гом., Жыв. сл., Янк. III). Гл. коўча©.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сталава́ць ‘вытаптаць, стаптаць, змясіць’ (Юрч.), ста́ловаць ‘тс’ (ТС). Гл. талаваць ‘таптаць, мяць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wálken

vt тэкст. валя́ць, мяць, камячы́ць

j-n ~ — разм. адлупцава́ць каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

камячыць, камечыць, мяць; кудлаціць, кудлачыць (разм.); клычыць (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Каме́чыць ’мяць, комкаць’ (Некр.), камя́чыць ’тс’ (ТСБМ, Бяльк.). Утворана ад камя́к, якое з ком (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)