дзяржа́ва, -ы, мн. -ы, -жа́ў, ж.

Асноўная палітычная форма арганізацыі грамадства, якая ажыццяўляе кіраванне, абарону эканамічнай і сацыяльнай структуры, а таксама краіна з пэўнай палітычнай арганізацыяй.

Межы дзяржавы.

Рабаўладальніцкая д.

|| прым. дзяржа́ўны, -ая, -ае.

Дзяржаўная палітыка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

kraj, ~u

м.

1. край, краіна, старонка;

kraj rodzinny (ojczysty) — родны (бацькоўскі) край; родная старонка (краіна); айчына;

kraj dłużniczy — краіна-даўжнік;

kraj eksportujący — краіна (дзяржава)-экспарцёр;

kraj gospodarczo słabo rozwinięty — краіна, якая эканамічна слаба развіваецца; краіна ў стадыі слабага эканамічнага развіцця;

kraj importujący — краіна (дзяржава)-імпарцёр;

kraj rozwijający się — краіна ў стадыі развіцця (якая развіваецца);

kraj tranzytowy — транзітная краіна;

kraj wierzycielski — краіна (дзяржава)-крэдытор;

co kraj to obyczaj — што ні край, то звычай;

ciepłe ~e — цёплыя краіны; вырай;

2. радзіма; айчына;

tęsknić do ~u — тужыць па радзіме;

3. уст. кніжн. край; канец;

kraj świata — край свету

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Schlaráffenland

n -es, -länder ка́зачная краі́на

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

адста́лы, -ая, -ае.

1. Які адстаў ад іншых у дарозе.

Адсталая птушка.

2. перан. Які стаіць на больш нізкім узроўні развіцця параўнальна з іншымі.

А. чалавек.

Адсталая краіна.

Адсталыя погляды.

|| наз. адста́ласць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

democracy [dɪˈmɒkrəsi] n.

1. дэмакра́тыя;

people’s democracy наро́дная дэмакра́тыя

2. дэмакраты́чная краі́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

terra firma [ˌterəˈfɜ:mə] n. лацін. су́ша, кантыне́нт;

terra firma incognita невядо́мая краі́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Карэ́я,

краіна ў Азіі.

т. 8, с. 127

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

на́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.

1. Гістарычна ўстойлівая супольнасць людзей, якая ўтвараецца ў працэсе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, літаратурнай мовы, асаблівасцей культуры і духоўнага аблічча.

Права нацый на самавызначэнне.

2. У некаторых спалучэннях: краіна, дзяржава.

Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жало́ба, -ы, ж.

1. Смутак з прычыны чыёй-н. смерці, народнага гора, бедства; выражаецца ў адмене гулянак, забаўляльных відовішчаў.

Краіна ў жалобе.

2. Чорнае адзенне, павязка, вуаль і пад. як сімвал смутку.

Насіць жалобу.

|| прым. жало́бны, -ая, -ае.

Ж. мітынг.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Hímmelsgegend

f -, -en геагр. уст. краі́на [кіру́нак] све́ту

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)