1.каго-што і без дап. Змяніць напрамак, шлях руху; павярнуць.
З. назад.
З. каня налева.
З. кароў ад шкоды.
Машына завярнула ў бок лесу.
Дарога завярнула да ракі.
2.што. Паварочваючы, змяніць становішча чаго-н.
З. назад рукі каму-н.
3. Зайсці мімаходам (разм.).
З. да знаёмых.
4.каго-што. Заваліць, закідаць чым-н. (разм.).
З. яму зямлёй.
◊
Завярнуць аглоблі (разм.) — пайсці, паехаць назад, не дасягнуўшы мэты.
|| незак.заваро́чваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Замёт ’агароджа з тонкага бярвення, зададзенага ў шулы’ (ТСБМ). Рус.дыял.за́мёт ’тс’, укр. кіеўск., падольск. заме́т ’тс’, польск.zamiot ’тс’, балг.замет ’тс’. Ст.-рус.заме́ть (XVI ст.) ’замёт’. Гом.зямёт ’агароджа з бярвенняў’ (Янк. Мат.), відаць, у выніку асіміляцыі з > зʼ пад уздзеяннем мʼ. Ст.-рус.заметати і ст.-польск.zamiotać мелі знач. ’закідаць’ (XIV ст.), а пазней і ’зрабіць агароджу’ (XVI ст.), што можна лічыць развіццём ранейшага (агароджа > вал). Таму замёт — бязафіксны назоўнік ад дзеяслова заметати.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
hurl
[hɜ:rl]1.
v.t.
1) шпурля́ць; закіда́ць(ву́ду)
2) кіда́ць (зло́сныя сло́вы, за́кіды)
3) скіда́ць
2.
n.
мо́цны кідо́к -ка́m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
сне́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Рмн. ‑жак; ж.
1. Невялікі тугі камяк, злеплены з снегу. Юрка і Юзік весела марозілі рукі, стараючыся з падмерзлага снегу ляпіць снежкі.Чорны.
2.толькімн. (сне́жкі, ‑жак). Гульня, пры якой стараюцца закідаць адзін аднаго снежнымі камякамі. Узімку, выходзячы са школы, мы заядла рэзаліся ў снежкі.Скрыган.На сэрцы адлегла, і я крыкнуў: — Хлопцы, давайце ў снежкі згуляем...Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
захлёстыватьIIнесов.
1.(о волнах и т. п.) захлі́стваць; (заплёскивать) заплю́хваць; заліва́ць;
2.(верёвку и т. п.) зашмо́ргваць; (закидывать)закіда́ць, закі́дваць;
3.перен. захлі́стваць; (захватывать) захапля́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Пяня́цця (пенятца) ’папікаць, дакараць, выгаворваць’ (Нар. Гом.), параўн. укр.пеняти ’наракаць; быць няўклюдным’, пеня ’бяда’, рус.пенять ’закідаць камусьці нешта; скардзіцца’, пеня ’папрок’, польск.pieniąc się ’абвінавачваць адзін аднаго; судзіцца’, pienia ’абвінавачванне ў судзе’. Апошняе з канцылярскай мовы ВКЛ (вядомае з 1392 г.): аже вчиниться пеня гостю в Литве (дамова Казіміра Ягайлавіча з Ноўгарадам і Псковам 1440 г.), лічыцца літуанізмам, параўн. літ.painė, painiava ’складаная, заблытаная справа’, у адрозненне ад пеня ’штраф’ (гл.), якое праз польск.репа з лац.росна ’кара’ (Банькоўскі, 2, 553; гл. таксама Фасмер, 3, 233). Дзеяслоў, відавочна, ад першага назоўніка, параўн. літ.painioti ’блытаць, заблытваць; ублытваць, умешваць’.