береди́ть несов.

1. (рану, болячку) верадзі́ць, развярэ́джваць, трыво́жыць, цвялі́ць, дражні́ць;

2. перен. трыво́жыць;

береди́ть ду́шу трыво́жыць душу́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Скарані́ць ‘абняславіць’ (глыб., чэрв., карэліц., слонім., Сл. ПЗБ), скара́ніць ‘тс’ (карэліц., Весці АН БССР, 1969, 4, 131). Арашонкава і інш. (там жа) параўноўваюць з літ. ker̃noti ‘сварыцца, лаяць’, што не зусім добра дапасуецца фанетычна. У якасці крыніцы магло б разглядацца яшчэ ўсх.-літ. kìrinti ‘дражніць, гаварыць з’едліва’, лат. karinât ‘дражніць, злаваць’, роднасныя карыць (гл.), гл. Фрэнкель, 644. Сюды ж і скарані́шчыць ‘тс’, ‘аблаяць, зняславіць’ (Сцяшк. Сл.), якое было скантамінавана са знішчыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

стрыпты́з

(англ. striptease, ад strip = знімаць + tease = дражніць)

эратычнае танцавальнае выступленне з паступовым распрананнем танцоўшчыцы ці танцоўшчыка.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Перадра́за ’крыўлянне, карыкатура’ (Бяльк.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне з суф. ‑а (< і.-е. *‑ā), які надае назоўніку значэнне абстрактнасці (Слаўскі, SP, 1, 59–60). Да пера- і дражні́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

verálbern

vt разм.

1) абду́рваць, дражні́ць

2) рабі́ць пасме́шышчам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перадражні́ць, ‑дражню, ‑дражніш, ‑дражніць; зак., каго і без дап.

Падрабляючыся пад каго‑н., падаць у наўмысна смешным, з’едлівым тоне, выглядзе чые‑н. рухі, голас, мову і пад. — Бу-бу-бу-бу! — перадражніла Лідзін голас Люся. Карпюк. — Расказвалі, — няпэўна сказаў чырвонаармеец. — «Расказвалі», — перадражніў Чыжык. — Расказваць усякае могуць. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tease

[ti:z]

1.

v.t.

1) цьвялі́ць, дражні́ць; раздражня́ць

2) жартава́ць, пацьве́льваць з каго́

3) часа́ць (во́ўну, лён)

4) варсава́ць, рабіць варсі́стым (сукно́)

5) узьбіва́ць (валасы́)

2.

n.

жартаўні́к -а́ m.; той, хто лю́біць дражні́ць, дражні́цца; спаку́сьнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пацве́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго, з каго.

Злёгку дражніць, пасмейвацца з каго‑н. Люблю.. у ціхай завоіне амаль безыменнай палескай рачулкі пацвельваць канцом вудзільна вужа, што паўнаўладна плыве пад твой бераг. Брыль. Ды абзаводзіцца сынам Зоя ўсё адкладвала. У міліцыі з гэтага выпадку часам зубаскалы пацвельвалі з бяскрыўднага Косці. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

stácheln

vt

1) джа́ліць, кало́ць

2) гавары́ць з’е́дліва, пацве́льваць, паке́пліваць, дражні́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

frótzeln

vt разм. дражні́ць, цвялі́ць; (über a) кпіць (з каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)