прані́клівы, -ая, -ае.
1. Які глыбока і правільна разгадвае, разумее што-н.; здагадлівы, прадбачлівы.
П. чалавек.
2. Назіральны, пільны.
П. погляд. П. розум.
3. Які змяшчае ў сабе глыбіню пачуццяў, праўдзівы, шчыры.
Праніклівыя радкі верша.
|| наз. прані́клівасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
zutíefst
adv глыбо́ка, у найвышэ́йшай ступе́ні, надзвыча́йна
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
павярхо́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які не дае глыбокага аналізу, не закранае глыбока чаго‑н., несур’ёзны. Павярхоўная трактоўка вобразаў. Павярхоўнае знаёмства. Павярхоўнае ўражанне. // Які не ўваходзіць глыбока ў сутнасць справы, падыходзіць да ўсяго несур’ёзна (пра чалавека). Павярхоўны наглядала нік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уздыхну́ць сов., в разн. знач. вздохну́ть;
глыбо́ка ўздыхну́ць — глубоко́ вздохну́ть;
у. з палёгкай — вздохну́ть с облегче́нием
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
мыслі́цель, ‑я, м.
Чалавек, здольны творча мысліць, глыбока пранікаць у сутнасць з’яў; мудрэц, філосаф.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
revere
[rɪˈvɪr]
v.t.
глыбо́ка шанава́ць; мо́цна паважа́ць; ста́віцца з паша́най
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
раскавялі́ць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Разм. Рассячы, разваліць, глыбока параніць. Раскавяліць калена. Раскавяліць нагу тапаром.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
wielce
вельмі, надта;
wielce szanowny — глыбока паважаны; найшаноўнейшы
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Вашава́ць ’глыбока рыць’ (Шат.); ’калыхаць’ (Сцяц.), вашаваць|вайшаваць ’цяжка працаваць; падымаць, варочаць; калыхаць; рыць зямлю (аб свіннях)’. Параўн. польск. waszować ’выцягваць з вады бярвенні пры сплаве лесу’ і літ. vašúoti ’рваць, торгаць кручком; біць’ (гл. Весці АН БССР, 1969, № 4, 130).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мы́слячы,
1. ‑ая, ‑ае. Здольны глыбока і самастойна мысліць; надзелены здольнасцю філасофскага мыслення.
2. Дзеепрысл. незак. ад мысліць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)