аўтарытэ́тны, -ая, -ае.

1. Які карыстаецца аўтарытэтам.

А. вучоны.

2. Які заслугоўвае бясспрэчнае давер’е.

Аўтарытэтная думка.

3. Які не дапускае пярэчання.

А. тон.

А. палітык.

|| наз. аўтарытэ́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́ндыт

(санскр. pandita = вучоны)

ганаровае званне вучонага Індыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

top-flight [ˌtɒpˈflaɪt] adj. найле́пшы, першакла́сны; высо́кага палёту;

a top-flight scientist першакла́сны вучо́ны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

масці́ты, ‑ая, ‑ае.

Які заслужыў сваёй шматгадовай плённай дзейнасцю павагу і прызнанне. Масціты вучоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

геле́ртэр, ‑а, м.

Кніжн. Вучоны з чыста кніжнымі, адарванымі ад жыцця ведамі; схаласт, начотчык.

[Ням. Gelehrter.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дактара́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Вучоны, прымацаваны да навуковай установы для падрыхтоўкі доктарскай дысертацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабине́тный прям., перен. (к кабине́т​I) кабіне́тны;

кабине́тный учёный кабіне́тны вучо́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

erudite

[ˈerjədaɪt]

adj.

вучо́ны, начы́таны, з эруды́цыяй

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

радыёлаг, ‑а, м.

1. Вучоны, які займаецца вывучэннем радыеактыўнасці.

2. Урач, які карыстаецца метадамі радыетэрапіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псеўдавучо́ны, ‑ага, м.

Асоба, якая не мае сапраўднай вучонасці; вучоны, праца якога не з’яўляецца сапраўднай навукай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)