вучо́ны, -ая, -ае.

1. Вывучаны, навучаны чаму-н.

Не вучы вучонага (прыказка). В. мядзведзь (дрэсіраваны).

2. Высокаадукаваны, які многа ведае ў галіне якой-н. навукі.

В. чалавек.

В. садавод.

3. Які мае адносіны да навукі, навуковы.

Вучонае званне.

Вучоная ступень.

4. у знач. наз. вучо́ны, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Спецыяліст у якой-н. галіне навукі.

Выдатны в.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вучо́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вучо́ны вучо́ная вучо́нае вучо́ныя
Р. вучо́нага вучо́най
вучо́нае		 вучо́нага вучо́ных
Д. вучо́наму вучо́най вучо́наму вучо́ным
В. вучо́ны (неадуш.)
вучо́нага (адуш.)		 вучо́ную вучо́нае вучо́ныя (неадуш.)
вучо́ных (адуш.)
Т. вучо́ным вучо́най
вучо́наю		 вучо́ным вучо́нымі
М. вучо́ным вучо́най вучо́ным вучо́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вучо́ны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. вучо́ны вучо́ныя
Р. вучо́нага вучо́ных
Д. вучо́наму вучо́ным
В. вучо́нага вучо́ных
Т. вучо́ным вучо́нымі
М. вучо́ным вучо́ных

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вучо́ны

1. прил., в разн. знач. учёный;

~ныя лю́дзі — учёные лю́ди;

в. саве́т — учёный сове́т;

~ная ступе́нь — учёная сте́пень;

в. сакрата́р — учёный секрета́рь;

2. в знач. сущ. учёный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вучо́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які набыў спецыяльную падрыхтоўку ў галіне якіх‑н. ведаў. Вучоны садавод. // Разм. Пісьменны, адукаваны. Вучоны чалавек. □ [Тата:] — Тут, у школе, народ вучоны, займаецца сур’ёзнай справай. Брыль. // Разм. Дрэсіраваны (пра жывёл). Вучоны мядзведзь. □ Вучоны сабака, які быў у следчых людзей, увесь час нюхаў дарогу ад аграбленага банка. Чорны. // Які атрымаў урок, прыдбаў вопыт у чым‑н.

2. у знач. наз. вучо́ны, ‑ага, м. Кваліфікаваны спецыяліст у якой‑н. галіне навукі; даследчык. Малады вучоны. Выдатны вучоны. □ Міхась Рамановіч скончыў і пажадаў вучоным далейшых поспехаў. Паслядовіч.

3. Які мае адносіны да навукі, звязаны з навукай. Вучонае званне. Вучоная ступень. Вучоны савет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вучо́ны (БРС, Байк. і Некр., Касп., Шат.), ст.-бел. ученый ’тс’ < ученыи муж (Скарына). Згодна з Крукоўскім (Уплыў, 149), семантычная калька з рус. ученый.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

выбі́тны, -ая, -ае.

Выдатны, выключны.

В. вучоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

многоучёный (ве́льмі) вучо́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свабодамы́сны, -ая, -ае.

Які адрозніваецца, вызначаецца свабодамыснасцю.

С. вучоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

усходазна́вец, -на́ўца, мн. -на́ўцы, -на́ўцаў, м.

Вучоны, спецыяліст па ўсходазнаўстве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)