рубі́ць², рублю́, ру́біш, ру́біць; ру́блены; незак., што.

1. Будаваць з дрэва, бярвення будынак (спец.).

Р. зруб.

2. Са словамі «вугаль», «руда» і пад.: здабываць.

|| наз. ру́бка, -і, ДМ -бцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

heban, ~u

м.

1. эбенавае (чорнае) дрэва;

2. мэбля з чорнага дрэва;

czarny jak heban — чорны як смала

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

кро́на​II ж (дрэва) Báumkrone f -, -n, Króne f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

шышкава́ты verbéult; knótig, knórrig (пра дрэва і г. д.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

счаса́ць​II (дрэва) beháuen* vt, zúhauen* vt, ábstemmen vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

float​2 [fləʊt] v. пла́ваць, плы́сці, плыць (на паверхні); луна́ць;

Wood floats on water. Дрэва не тоне ў вадзе.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

арэ́шына, ‑ы, ж.

1. Лісцевае дрэва сямейства бярозавых, на якім растуць плады, вядомыя пад назвай лясных арэхаў; ляшчына. Хусцінка белая мільгнулася і знікла Паміж арэшын. Панчанка. Тонкая арэшына сагнулася і зашастала па лісці. Бажко.

2. толькі адз. Драўніна гэтага дрэва; матэрыял.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кафе́йны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да кофе. Кафейная плантацыя. // Прызначаны для кофе. Кафейны сервіз. Кафейны столік. // Прыгатаваны з кофе. Кафейнае марожанае.

2. Колеру кофе, цёмна-карычневы.

3. у знач. наз. кафе́йная, ‑ай, ж. Уст. Кафэ.

•••

Кафейнае дрэва гл. дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мангль, ‑я і ‑ю, м.

1. ‑я. Трапічнае дрэва, якое расце на ілістых берагах і мае спецыфічныя паветраныя карані, што ідуць ад ствала і галін у глебу. / ‑ю, у знач. зб. Зараснік манглю.

2. ‑ю, толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

[Фр. mangle, ісп. mangle ад малайск. mangi-mangi.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паляту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Жывёліна атрада грызуноў, падобная на вавёрку, пярэднія ногі якой злучаны з заднімі шырокай лятальнай перапонкай. У палятухі — «сваячкі» вавёркі — паміж пярэдняй і задняй лапамі ўтварылася перапонка, якая дапамагае ёй пералятаць з дрэва на дрэва. Гавеман.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)