Прызна́чыць, прызнача́ць ’загадзя намеціць’, ’назначыць; устанавіць’, ’намеціць, зрабіць метку’ (Нас., Байк. і Некр., ТСБМ, ПСл), ’адпусціць (сродкі)’ (ашм., Сл. ПЗБ). Прыставачна-суфіксальнае ўтварэнне ад знак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

БУЙ

(галанд. boei),

плывучы знак (паплавок) для абазначэння фарватэраў, небяспечных для суднаходства месцаў, месцазнаходжання прадмета (напр., якара, міны), падтрымання частак рыбалоўнага трала, вымярэння ступені хвалявання вады (хвалямерны буй) і інш. Можа мець прыстасаванні для падачы светлавых, гукавых, радыёсігналаў.

т. 3, с. 319

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мно́жанне, ‑я, н.

Адно з чатырох арыфметычных дзеянняў, сутнасць якога заключаецца ў тым, што адзін лік павялічваецца ў столькі разоў, колькі адзінак у другім ліку. Знак множання. Табліца множання. Паслядоўнае множанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

foreshadowing

[fɔrˈʃædoʊɪŋ]

n.

прыме́та f. (што ма́е ста́цца), знак -у m.; прадве́сьце n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

badge [bædʒ]n.

1. бэдж, значо́к

2. знак адро́знення

3. сі́мвал; пры(к)ме́та;

a badge of honour сі́мвал го́нару

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Zéichen

n -s, -

1) знак, сі́мвал

im ~ — пад зна́кам

zum ~ — у знак

j-m ein ~ gében* — пада́ць каму́-н. знак

verábredete ~ — умо́ўныя зна́кі [сігна́лы]

2) прыкме́та

3) сігна́л

◊ séines ~s ein Schúster — уст. па прафе́сіі шаве́ц

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

астэры́ск

(гр. asteriskos = зорачка)

друкарскі наборны знак у выглядзе зорачкі, які выкарыстоўваюць для абазначэння спасылак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

каміла́ўка

(гр. kamelaukion)

высокі цыліндрычны галаўны ўбор з аксаміту як знак адрознення ў праваслаўных свяшчэннікаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

бека́р, ‑а, м.

1. Нотны знак, які адмяняе дзеянне папярэдняга дыеза ці бемоля і аднаўляе асноўнае значэнне ноты.

2. у знач. нескл. прым. (пасля назвы ноты). Без павышэння або паніжэння. Рэ бекар.

[Фр. bécarre.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

застры́гчы ​1, ‑стрыгу, ‑стрыжэш, ‑стрыжэ; ‑стрыжом, ‑стрыжаце; зак., каго.

Разм. Выстрыгчы крыху поўсці і пад. з мэтай зрабіць знак, метку.

застры́гчы ​2, ‑стрыгу, ‑стрыжэш, ‑стрыжэ; ‑стрыжом, ‑стрыжаце; зак., каго.

Разм. Пачаць стрыгчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)