Кумі́р2 ’каўнер (кашулі, сарочкі)’ (Нар. словатв.). Да каўнер (гл.). Параўн. укр.ковнір > ковмір > комір.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
fetish
[ˈfetɪʃ]
n.
1) фэты́ш -у m., стод -а m., сто́дзіва n., і́дал -а m.
2) амуле́т, талісма́н -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
АЛА́Т, ал-Лат,
Алілат, Лат, Ілат, у старажытнаарабскай міфалогіі багіня неба і дажджу. У пантэоне арабаў Сірыйскай пустыні Алат — жаночая паралель Алаха, яго жонка і маці багоў. У г. Таіф, дзе Алат шанавалася як багіня-апякунка, знаходзіліся яе свяцілішчы, храм і ідал (белы гранітны камень з упрыгожаннямі).
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Стука́н ‘вельмі высокі чалавек’ (Мат. Маг.). Параўн рус.истука́н ‘ідал, бажок’, што з стараж.-рус., ц.-слав.истуканъ ‘які выразаны, высечаны’, залежны дзеепрыметнік прош. ч. ад истукати ‘высякаць, выразаць з дрэва, каменя’, якое звязана чаргаваннем галосных з тъкнѫти ‘ткнуць’ (гл. тыкаць) (Фасмер, 2, 144).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
bóstwo
н.
1. бог (у політэічных рэлігіях);
2.перан.ідал; стод
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Сту́ібень, сту́ібінь ‘не надта разумны; дурань’ (полац., Нар. лекс.), сту́іб, сту́ібень ‘няўклюдны, нязграбны, рагаты’ (“няйнакш некалі так называлі ідалаў ад стода”, Барад.). Відаць, сюды ж стаўбе́нь ‘ёлупень’ (Яўс.), ‘стоўб; маўчун’ (Мат. Маг. 2), ‘нейкі слуп (або ідал?)’ (мсцісл., З нар. сл.), магчыма, другасна збліжаныя з стоўб, гл. Няясна; гл. туебень.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
истука́н(статуя) балва́н, -на м., прост. стату́й, -ту́я м.; (идол)і́дал, -ла м., кумі́р, -ра м.;
◊
стоя́ть (сиде́ть) истука́ном (как истука́н) стая́ць (сядзе́ць) як стату́й.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
tin[tɪn]n.
1. во́лава;
sheet tin ліставо́е во́лава;
coated with tin лу́джаны
2. бляша́нка;
a tin of sardines бляша́нка сардзі́н
3.infml гро́шы, зво́нкая мане́та
♦
a little tin god чалаве́к, які́ карыстаецца незаслу́жаным паклане́ннем; ≅ «гліня́ны і́дал»
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ДАЖБО́Г,
язычніцкае бажаство ўсх. славян, бог сонца і агню; пазней бог земляробства, урадлівасці, дабрабыту. Сын Сварога. У Кіеўскай Русі Д. пакланяліся (яго ідал быў пастаўлены побач з Перуном і інш. багамі на капішчы за церамным дваром у Кіеве). Як сімвалічны вобраз трапляецца ў стараж.-рус. л-ры (першае ўпамінанне ў «Аповесці мінулых гадоў» пад 980). У «Слове аб палку Ігаравым» Д. выступае як продак і апякун Русі і стараж.-рус. народа.