Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Трубніца (тру́бныця) ‘частка спіны ніжэй паясніцы’ (драг., Бел. дыял. 3). Іран., вытворнае ад трубі́ць1, гл. Параўн. рус.дыял.тру́бка, тру́бля ‘частка цела ніжэй за спіну, ягадзіцы’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ту́лю-ту́лю — выклічнік, які перадае ігру на дудцы (ТС), тулюлю́ — імітацыя плачу: jak dam, to zawiedziész tululú (ваўк., Федар. 4). Гукаперайманні, параўн. славен.tuliti ‘выць, раўсці’, дыял. ‘трубіць’ і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
röhren
vi
1) паляўн.трубі́ць, (пра аленя)
2) дыял. раўці́, пла́каць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
blásen
*vt, vi
1) дзьмуць
2) трубі́ць
Flöte [auf der Flöte] ~ — ігра́ць на фле́йце
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Трамба́ч, трамба́, трамбі́шча ’таўстун’ (Юрч. Вытв.), укр.лемк.трембуха́ч ’таўстабрухі, брухан’ узыходзяць да польск.trąba ’труба’, ’музычны інструмент’, ’звой палатна’, якое да прасл.*trǫba > бел.труба (гл.) пры ад’ідэацыі італ.tromba ’труба’. Да семантыкі параўн. трубіць ’многа есці’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Трулі́ць ‘маніці, хлусіць’ (Вушац. сл.), ‘гаварыць няпраўду, выдумляць’ (докш., Бел. дыял. 2), ‘нешта вярзці, невыразна гаварыць (пра п’янага)’ (полац., Нар. лекс.). Гукапераймальнае, параўн. польск.trulać ‘курлыкаць, трубіць (пра голас жураўля і гусі ў палёце)’, рус.трум‑трум ‘голас жураўля’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
trumpet
[ˈtrʌmpət]1.
n.
1) труба́f.
2) трубе́ньне n., гук трубы́
2.
v.i.
1) трубі́ць
2) раўсьці́(напр. пра слана́)
3) апавяшча́ць, трубі́ць
She will trumpet that story all over town — Яна́ растру́біць ту́ю ве́стку на ўве́сь го́рад
•
- blow one’s own trumpet
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
honk
[hɑ:ŋk]1.
n.
1) кра́каньне, го́ргат; крык дзі́кае гу́сі
2) трубо́к аўтамабі́ля
2.
v.i.
1) кра́каць, гаргата́ць
2) трубі́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)