setback [ˈsetbæk] n. няўда́ча; пара́за, спад;

a crop setback неўраджа́й;

suffer a setback пацярпе́ць паражэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

worst​4 [wɜ:st] v. fml or dated перамага́ць, разбіва́ць (каго-н.);

be worsted пацярпе́ць паражэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

хі́сткасць, ‑і, ж.

Уласцівасць хісткага. Хісткасць спадзяванняў. □ Маральнае паражэнне князя — не што іншае, як неабвержны доказ хісткасці жыццёвых устаяў таго ладу, які трымаецца на грашах і насіллі. Ярош.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Перапа́ташыць (парэпатошыць) ’знішчыць, павыдаваць’ (ТС). Да пера- (гл.) і латошыць ’знішчаць, руйнаваць’ (тамсама), якое можна параўнаць з мар. patos ’моцны дух у выглядзе дракона’. Няясна. Магчыма, генетычна звязана са ст.-грэч. πάνος ’пакуты, гора, паражэнне’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мі́льдзью

(англ. mildew)

паражэнне раслін грыбамі сям. перанаспоравых.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

unbowed [ˌʌnˈbaʊd] adj. lit. несагну́ты, непако́рлівы;

bloody but unbowed які́ пацярпеў паражэ́нне, але́ не схілі́ў галаву́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

перамо́га, -і, ДМ -мо́зе, мн. -і, -мо́г, ж.

1. Поспех у бітве, вайне, поўнае паражэнне праціўніка.

Дабіцца перамогі над ворагам.

2. Поспех у барацьбе за што-н., ажыццяўленне, дасягненне чаго-н. у выніку барацьбы, пераадолення чаго-н.

П. ў спаборніцтве.

◊

Пірава перамога (кніжн.) — перамога, здабытая вялікімі ахвярамі і таму роўная паражэнню [па імені эпірскага цара Піра].

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

энтэракалі́т

(ад энтэра- + каліт)

агульнае паражэнне тонкага і тоўстага кішэчніка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Паразі́ць ’забіць, нанесці ўдар якой-н. зборнай; перамагчы, нанесці паражэнне, разбіць; выклікаць пашкоджанне, змяненне ў тканцы, органе і пад.’ (ТСБМ). Новае кніжнае запазычанне з рус. порази́ть < рази́ть < раз (гл.). Дыял. порожа́ць ’кусаць, жаліць (пра змей)’ (ТС), відавочна, украінізм, параўн. пора́зити ’параніць; укусіць (пра змяю)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паражэ́нства, ‑а, н.

1. Палітыка, накіраваная на паражэнне ў вайне ўрада сваёй краіны.

2. Настрой асобы або групы людзей, які праяўляецца ў песімістычных адносінах да якой‑н. ідэі, думкі, да магчымасці здзяйснення чаго‑н. і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)