Спіра́ць1 ‘перыць’ (Сцяшк. Сл.; слонім., Сл. ПЗБ). Да перыць, праць з галоснай у ступені падаўжэння.
Спіра́ць2 ‘спіхваць, зганяць’ (Нас.), ‘сціскаць (ад холаду)’ (шчуч., Сл. ПЗБ), ст.-бел.спирати ‘адвесці ад уладання, пазбавіць правоў’, ‘не пагаджацца, пярэчыць’ (Ст.-бел. лексікон). Паводле Брукнера (442), адбыўся перанос дзеяння з фізічнага ў маральны план, у выніку апошняе значэнне стала пераважаць, параўн. спіра́цца ‘спрачацца, супраціўляцца’ (Нас., Ласт.), ‘вясці слоўную спрэчку’ (Варл.), ст.-бел.спиратися ‘спрачацца, пярэчыць’ (Ст.-бел. лексікон), гл. спор2. Апошняе значэнне ўжо праславянскае, параўн. укр.спира́тися ‘спрачацца, праяўляць упартасць’, польск.spierać się ‘тс’, ст.-слав.пьрѣниѥ ‘спрэчка’ і інш. Усё да перці, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
tempt
[tempt]
v.t.
1) спакуша́ць
2) на́дзіць, ва́біць, прыва́бліваць
3) правакава́ць, падбухто́рваць
to tempt the fate — шука́ць бяды́
4) схіля́ць, прыхіля́ць
to be tempted to disagree — быць схі́льным не пагаджа́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Прысто́йны ’які адпавядае прынятым правілам прыстойнасці’; ’добра выхаваны; сумленны, не здольны на дрэнныя ўчынкі’; ’дастаткова добры, нядрэнны’; ’такі, якім належыць быць; дастатковы па велічыні, памерах’ (Ласт., ТСБМ; смарг., в.-дзв., Сл. ПЗБ), ’прыгожы’ (Інстр. 3; ігн., Сл. ПЗБ), ’добры; няпрагны’ (Ян.). Укр.присто́йний ’прыстойны; прыгожы’, рус.калуж.присто́йный ’прыстойны; прыгожы, сімпатычны’, польск.przystojny ’прыгожы; цікавы’, старое ’прыстойны’, чэш.přistojny ’прыстойны’, славен.pristójen ’прыстойны; кампетэнтны’, харв.prìstojan ’тс’. Паводле Фасмера (3, 366), з *pristojьnъ ад *pri‑ і *stojati (гл. стая́ць), параўн. ст.-бел.пристояти ’падыходзіць, належаць’ (Ст.-бел. лексікон). Паводле Сноя₂ (580), першапачаткова азначала ’адпаведны, стаячы нароўні’. Бабік (Зб. памяці Слаўскага, 60) для прасл.*pristojati (параўн. серб.-харв.при́стојати, харв.чак.prīstȍjai і пад.) выводзіць значэнне ’пагаджацца; быць адпаведным’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
acquiesce
[,ækwiˈes]
v.i.
пагаджа́цца; згаджа́цца (моўчкі або неахвотна)
We acquiesced in their plan because we could not suggest a better one — Мы пагадзі́ліся зь і́хным пля́нам, бо не маглі́ запрапанава́ць ле́пшага
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
discord
[ˈdɪskɔrd]1.
n.
1) разла́д -у m., нязго́да f.; рознагало́сьсе n., разнабо́й -ю m.
2) Mus. дысана́нс -у m., несугу́чнасьць, несула́днасьць f.
3) ля́скат, бра́згат -у m.
2.
v.i.
не пагаджа́цца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
dissent
[dɪˈsent]1.
v.i.
1) разыхо́дзіцца ў пагля́дах, не пагаджа́цца
2) не падпарадко́ўвацца пра́вілам паліты́чнага ла́ду або́ рэлі́гіі
2.
n.
1) разыхо́джаньні ў пагля́дах, нязго́да f.
2) адмо́ва паліты́чнага ла́ду або́ рэлі́гіі; дысыдэ́нцтва n.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
га́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; незак.
Разм.
1. Адчуваць агіду да каго‑, чаго‑н.; брыдзіцца. Тараска гадзіўся жаб.Юрэвіч.
2. Псавацца ад забруджвання. Адзенне гадзіцца.
гадзі́цца1, ‑джу́ся, ‑дзі́шся, ‑дзі́цца; незак.
Разм. Быць прыгодным, падыходзячым для чаго‑н., адпавядаць якім‑н. патрабаванням. — Я вывучаў дакументы і думаў: вось гэта для маёй дысертацыі падыходзіць. І гэта гадзіцца.Арабей.//безас.(звычайназадмоўем). Варта, трэба, к месцу. Сцёпка перамог сябе; не, спаць не гадзіцца!Колас.
•••
Гадзіцца ў бацькі (у маці, сыны і пад.)каму — адпавядаць па ўзросту чыйму‑н. бацьку (маці, сыну і пад.).
Куды гэта гадзіцца; нікуды не гадзіцца — вельмі дрэнна, дрэнны.
Разм. Канчаць спрэчку; згаджацца, пагаджацца. Рэдкія выпадкі лаянкі толькі на кароткі час раскідалі іх дружбу, і хлопцы скора зноў гадзіліся.Колас.Слугі князя з дарам князевым прыйшлі, З Вялем-волатам, з дружынаю гадзіцца.Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)