надзьму́ты

1. наду́тый;

2. нахо́хленный;

1, 2 см. надзьму́ць;

3. перен., разг. (обиженный) наду́тый;

4. перен., разг. (важный) наду́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Schíppe

f -, -n

1) шу́фель

2) рыдлёвачка (дзіцячая), шу́флік

éine ~ [ein Schíppchen] máchen — разм. надзьму́ць гу́бы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

надзьму́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад надзьмуць.

2. перан.; у знач. прым. Важны, ганарысты, поўны пыхі. Важны надзьмуты Гунава павольна абышоў стол. Самуйлёнак.

3. перан.; у знач. прым. Пакрыўджаны, незадаволены, сярдзіты. Надзьмуты, злы, расчараваны, Ідзе пан Богут у свой двор. Колас. // Які выражае крыўду. Цяпер .. [Федзя] гаварыў сур’ёзна, і выгляд у яго быў надзьмуты. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наме́сці, ‑мяту, ‑мяцеш, ‑мяце; ‑мяцём, ‑мецяце; пр. намёў, ‑мяла, ‑мяло; заг. намяці; зак., чаго.

1. Падмятаючы, сабраць у нейкай колькасці. Намесці кучу смецця. Намесці сухога лісця.

2. Нанесці, надзьмуць ветрам (пра снег, пыл і пад.). Прыснілася вясна... А тут навокал Зноў гурбы снегу намяла зіма. Тарас. / у безас. ужыв. Каля нашай хаты намяло гурбу снегу да самай страхі. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гу́ба, ‑ы, ж.

Тоўсты, у форме капыта грыб, які паразітуе на дрэвах; чага.

губа́ ​1, ‑ы́; мн. гу́бы, гу́б, Д ‑а́м; ж.

Скурна-мускульная рухомая складка, якая ўтварае край рота. Верхняя губа. Ніжняя губа. Сціснуць губы. Цмокаць губамі.

•••

Заячая губа — прыроджанае ненармальнае раздваенне верхняй губы ў чалавека.

З пенай на губах гл. пена.

Малако на губах не абсохла у каго гл. малако.

Надзьмуць губы гл. надзьмуць.

Развесіць губы гл. развесіць.

губа́ ​2, ‑ы́; мн. гу́бы, губ, Д ‑а́м; ж.

Назва марскіх заліваў і бухт на поўначы СССР. Обская губа. Кандалакшская губа.

губа́ ​3, ‑ы́; мн. гу́бы, губ, Д ‑а́м; ж.

Гіст. Адміністрацыйна-тэрытарыяльная акруга ў Рускай дзяржаве 16–17 стст., якая адпавядала пазнейшаму павету.

губа́ ​4, ‑ы́, ж.

Разм. Гаўптвахта. — Ну, раскіс. Нервы распусціў, барышня. Вернемся, — на трое сутак на губу. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раздзьму́ць

1. (рассеяць) aus¦einánder blásen*, verwéhen vt;

2. (агонь) ánfachen vt, entfáchen vt;

3. (надзьмуць) áufblasen* vt

3. (перабольшыць) áufbauschen vt, übertréiben* vt; schüren vt (стварыць шуміху)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дуда́ ж. дуда́, волы́нка;

◊ дзьмуць — у сваю́ дуду́ гнуть своё;

і ду́ды во́бземлю — и де́ло с концо́м;

як дуду́ надзьму́ць, так д. і ігра́е — посл. куда́ ве́тер ду́ет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раздзьму́ць, ‑му, ‑меш, ‑ме; ‑мём, ‑мяце; зак., што.

1. Дзьмучы, дзьмухнуўшы, развеяць, рассеяць што‑н. лёгкае. Раздзьмуць попел. // Разм. Разнесці, разагнаць у бакі (пра вецер). Плывуць аблокаў круглых крыгі па небе, нібы па вадзе, а ён [вецер] раздзьмуў і п’е адлігу — цячэ блакіт па барадзе. Летка.

2. Прытокам паветра ўзмацніць гарэнне; распаліць. [Ева] паклала на патэльню здору, Раздзьмула жар — пячы бліны. Гаўрусёў. / у перан. ужыв. Газеткі казённага кірунку, знаходзячыся на ўтрыманні казны, стараліся раздзьмуць патрыятызм і пасеяць нянавісць да японцаў. Колас.

3. Напоўніць паветрам; надзьмуць. Конь выцягнуўся на дарогу ды стаў раптам. Натапырыў вушы, раздзьмуў ноздры. Чорны. Кузня ў вёсцы маленькая, нават меха няма, каб раздзьмуць вуголле. Навуменка.

•••

Раздзьмуць кадзіла — падняць шум вакол якой‑н. справы, учынка і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разду́ть сов.

1. (разжечь) разадзьму́ць, мног. параздзіма́ць; (ртом) раздзьму́хаць, мног. параздзьму́хаць;

2. (наполнить воздухом) разадзьму́ць, надзьму́ць;

3. (об опухоли) безл. напу́хнуць, разне́сці; (о животе) успу́шыць;

щёку разду́ло шчака́ напу́хла, шчаку́ разне́сла;

живо́т разду́ло жыво́т успу́шыла;

4. перен. (преувеличить) разг. разду́ць; см. раздува́ть​ 1—4;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

губа́​I ж. Líppe f -, -n; Léfze f -, -n (y жывёл);

куса́ць губы sich (D) auf die Líppen béißen*;

надзьму́ць губы éinen Schmóllmund máchen; перан. schmóllen vi (на каго-н. mit D);

зае́чая губа́ мед. Hásenscharte f -, -n;

◊

у яго малако́ на губа́х не абсо́хла er ist noch nicht trócken hínter den Óhren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)