Verbum

анлайнавы слоўнік

wink

[wɪŋk]

v.i.

1) мо́ргаць, мірга́ць

2) падмі́ргваць

3) міга́ць, мігаце́ць, мігце́ць

1) мо́рганьне, падмі́ргваньне n.

2) міга́ньне, мігце́ньне, мігаце́ньне n.

3) міг -у m.

in a wink — мі́гам, во́бмільгам

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

gleam

[gli:m]

1) бліск -у m., праме́нь сьвятла́; слабо́е сьвятло́

2) про́бліск -у m. (надзе́і, со́нца)

v.i.

1) сьвяці́цца, ясьне́ць

2) міга́ць, мігаце́ць, мігце́ць (пра зо́ркі)

3) праблі́скваць, блі́скаць імгне́нна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

migotać

migota|ć

незак.

1. мільгаць, мільгацець;

2. зіхацець;

krople ~ły w słońcu — кроплі зіхацелі на сонцы;

3. мігаць, мігацець, мігцець

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

waver

[ˈweɪvər]

v.i.

1) калыха́цца, хіста́цца

2) мігаце́ць, мігце́ць

a wavering light — мігатлі́вае сьвятло́

3) вага́цца, хіста́цца

My courage wavered — Мая́ адва́га пахісну́лася

1) мігаце́ньне, мігце́ньне, хіста́ньне n.

2) вага́ньне n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

wink² [wɪŋk] v.

1. мірга́ць, марга́ць, мо́ргаць; перамі́ргвацца;

wink at smb. падмі́ргваць каму́-н.

2. міга́ць, мігаце́ць, мігце́ць;

wink at smth. глядзе́ць на што-н. скрозь па́льцы

winkle out [ˌwɪŋklˈaʊt] phr. v. infml выця́гваць, выціска́ць (што-н. з каго-н.);

At last I winkled out the truth out of him. Нарэшце я дамогся ад яго праўды.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Таласа́ ’дробныя хвалі на вадзе, зыб’ (слаўг., Яшкін, Слоўнік), ’дробныя зморшчыш, хвалі на вадзе’ (Ласт.), тало́сіцца ’злёгку хвалявацца, зыбацца (пра ваду)’, таласі́ць ’мігацець, мітусіцца (у вачах)’ (Ласт.). Нягледзечы на наяўнасць у гаворках некаторых міжземнаморскіх тэрмінаў (параўн. трымуктан, гл.), наўрад ці звязана з балканскім тэрмінам, параўн. макед. талас ’хваля, вал’, серб.-харв. та̏лас ’вал’, што ўзыходзіць да грэч. θάλασσα ’мора’ праз тур. talaz/talas/tales ’хваля, вал’, параўн. таксама харв. talàsati ’пералівацца (пра ваду, збожжа на полі)’, гл. Скок, 3, 438; Зайкоўскі, Слов. етим., 183; спец. пра грэчаскае слова гл. Ньюман, Arctos (Helsinki), 14, 51–78. Хутчэй звязана з наступным словам, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

flicker

[ˈflɪkər]

v.i.

1) мігце́ць; міга́ць, мігаце́ць (пра зо́ркі, слабо́е по́лымя)

2) лапата́ць, біць кры́ламі (пра пту́шку)

1) мігатлі́вае, трапятко́е сьвятло́ або́ по́лымя

2) про́бліск -у m., і́скра f. (надзе́і, ра́дасьці)

3) мірга́ньне n. (ве́йкамі, вачы́ма)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Лу́паць ₁, лу́паты, лу́патэ ’лыпаць, моргаць вачыма’ (маст., зах.-палес., Сл. ПЗБ, Мат. Гом., Касп., Нас., Растарг., Гарэц., ТСБМ), ’мігацець’ (Грыг.), укр. лу́пати (очима), рус. лу́пать ’тс’, польск. łupać oczyma ’вытрэшчваць вочы’ (Ліндэ), чэш. loupati očima ’тс’ — у выніку кантамінацыі лупа ₃ і лы́паць (гл.). Сюды ж лу́пацца ’плюшчыцца, лыпаць’, лу́паць очыма ’маргаць ад разгубленасці, збянтэжанасці, здзіўлення, страху’, лу́пнуць ’лыпнуць’ (ТС). Параўн. лу́па ₃ (гл.).

Лу́паць ₂ ’трашчаць (аб высахшай скуры)’ (Кліх), лу́пацца ’лопацца, трэскацца (аб яечках пчол)’ (Анох.), укр. лупа́тися ’лопацца, трэскацца’, чэш. lupati ’тс’. Да луп ₁ (гл.) (Махэк₂, 344). Слаўскі (5, 323) мяркуе, што прасл. lupati (lupajǫ) з’яўляецца пазнейшым ітэратывам да lupiti, якое было ў ранняй прасл. мове нематываваным.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Свярбе́ць ‘часацца, раздражняцца’ (ТСБМ, Др.-Падб., Гарэц., Сцяшк., Сержп. Прымхі, Шымк. Собр., Сл. ПЗБ), свербе́ць ‘тс’ (ТС). Сюды ж сверб ‘свярбячка’ (Нас., Бяльк., Касп., Сл. ПЗБ), свярбёж ‘тс’ (Шымк. Собр.), свярбёта ‘тс’ (Нас.). Укр. свербі́ти ‘свярбець’, рус. свербе́ть, дыял. таксама ‘блішчаць, мігацець’, польск. świerzbieć, в.-луж. swjerbjeć, swjerbić, н.-луж. swjerbjeś, чэш. svrběti, славац. svrbieť, серб.-харв. свр́бети, славен. srbẹ́ti, балг. сърби́, макед. сврби ‘свярбець’. Прасл. *svьrběti. Звязана чаргаваннем галосных з рус. свороб, ст.-слав. сврабъ ‘сверб’. Роднаснымі лічацца лат. svãrpsts ‘свердзел’, ст.-в.-ням. swërban ‘хутка вадзіць туды-сюды, круціцца, сціраць’, ст.-ісл. svarf н. р. ‘апілкі’, гоц. af‑swaírban ‘змахнуць’ (Траўтман, 295; Міклашыч, 330). Збліжэнне з літ. skverbiù, skver̂bti ‘прадзіраўліваць, праколваць’, паводле Праабражэнскага (2, 257), выклікае фанетычныя цяжкасці. Гл. яшчэ Фасмер, 3, 573; Шустар-Шэўц, 1391; ЕСУМ, 5, 188. Узводзіцца да і.-е. *su̯erb‑ ‘круціць, вярцець, паціраць, церці’ (Борысь, 623; Глухак, 601). Параўн. сверб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дрыжа́ць і дрыжэ́ць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; незак.

1. Калаціцца, трэсціся. Зямля дрыжыць. Вокны дрыжаць. □ Дрыжэлі сцены новай звонкай хаты. Купала. Там, за сінімі шыбамі, дрыжаў аголены куст бэзу. Шашкоў. // Быць ахопленым дрыжыкамі. Дрыжаць ад холаду. Рукі дрыжаць. // Мігацець, трапятаць (пра агонь, святло). А ў небе зоркі, як сняжынкі, Гараць, мільгаюць і дрыжаць. Колас. Ружовыя водсветы дрыжэлі на мёрзлай зямлі. Чорны. // Перарывіста, няроўна гучаць (пра голас, гукі). Голас .. [Сашы] мацнеў з кожным словам і дзе-нідзе зрываўся і дрыжэў. Шамякін.

2. перан.; перад кім-чым і без дап. Адчуваць страх, баяцца каго‑н. — Васіль зненавідзеў яе, як чужое дзіця. Яна адчувала гэта і дрыжала перад ім. Колас. — Век ты перад панам дрыжаў і без пана дрыжыш, — дапякла жонка. Пальчэўскі. // за каго-што; над кім-чым. Непакоіцца, рупліва аберагаць каго‑, што‑н. [Маці] так дрыжала над .. [Нявідным], так старалася ўсцерагчы яго. Колас. // Берагчы што‑н., ашчадна траціць, расходаваць што‑н. Дрыжаць за кожную капейку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)