Каме́чыць ’мяць, комкаць’ (Некр.), камя́чыць ’тс’ (ТСБМ, Бяльк.). Утворана ад камя́к, якое з ком (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кубла́чыць ’збіваць, скручваць, камячыць (пра пасцель)’ (ТС). Ці не кантамінацыя кубліць (гл.) і кудлацець (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

knáutschen

1.

vt дыял. мяць, камячы́ць

2.

vi ныць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

мяць, мну, мнеш, мне; мнём, мняце́, мнуць; мні; мя́ты; незак., што.

1. Сціскаючы, ператвараць у мяккую масу, рабіць мяккім.

М. лён.

2. Рабіць няроўным, камячыць.

М. паперу.

3. Аб раслінах: прыгінаць, прытоптваць да зямлі.

М. траву.

4. Есці з апетытам, умінаць (разм.).

|| зак. змяць, самну́, самне́ш, самне́; самнём, самняце́, самну́ць; самні; змя́ты і размя́ць, разамну́, разамне́ш, разамне́; разамнём, разамняце́, разамну́ць; разамні; размя́ты (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Гламбякі́ ’лісце цыбулі’ (Сл. паўн.-зах.). Сл. паўн.-зах. звязвае (запазычанне) з літ. lámbas ’лісце буракоў’, lámdyti, glámdyti ’камячыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Плу́танка ’дулька, пакулле — пыл і дробныя часткі валакна пры трапанні’ (ЛА, 4). Ад ’туманы ’блытаны’ < апутаць ’блытаць, камячыць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разгэ́мзываць, разгэ́мзаць, разгада́ць, разгамзі́ць ’камячыць, псаваць’ (Юрч. СНЛ). Ад га́мзаць ’паволі есці, жаваць’, гамзі́ць ’уплятаць, есці’, ’рабіць неакуратна’ (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

crumple [ˈkrʌmpl] v.

1. мяць, камячы́ць, каме́чыць;

crumple one’s clothes пакамячы́ць адзе́нне

2. мя́цца, камячы́цца; каме́чыцца;

This cloth crumples easily. Гэтая тканіна лёгка камечыцца.

3. звалі́цца, упа́сці

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

knútschen

vt разм.

1) мяць, камя́чыць

2) ці́скаць, гру́ба ла́шчыць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Мянтосіць ’мянціць’ (смарг., Сл. ПЗБ). З польск. miętosić ’мяць, камячыць’ (Мацкевіч, там жа, 3, 105), але пры ад’ідэацыі мета, мянця ці мянташка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)