Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
эле́гія
(лац. elegia < гр. elegeia, ад elegos = жалобны напеў)
1) лірычны верш або музычны твор, прасякнуты журботным настроем;
2) перан. сум, журба.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
прагрукаце́ць, ‑качу, ‑каціш, ‑каціць; зак.
Разм. Тое, што і прагрукатаць. І выплыў сам жалобны спеў Над жудасцю пакут. І тры разы прагрукацеў Па мёртваму салют.Броўка.Прагрукацеў міма маняўровы паравоз, цягнучы за сабою цыстэрны.Васілёнак.Вазок прагрукацеў праз усю вуліцу, спыніўся ля крайняй хаты.Гаўрылкін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
obituary
[oʊˈbɪtʃueri]1.
n., pl. -aries
нэкралёг -у m.
2.
adj.
жало́бны, хаўту́рны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
dolorous
[ˈdoʊlərəs]
adj.
1) су́мны; жало́бны; журбо́тны, засму́чаны
2) цяжкі́, паку́тлівы (пра боль); балю́чы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
хаўту́ры, ‑тур; адз.няма.
1.Разм. Абрад провадаў нябожчыка для пахавання. — Хаўтуры ў іх. Дзіцёнак у Турбоціхі памёр, — сказалі войту.Гарэцкі.Вяселле слаўна песнямі, хаўтуры — плачам.Прымаўка.
2.Абл.Жалобны стол, абед па нябожчыку. Пахаваў поп дзіця, пахрысціў тройчы магілу, выпіў першы, пакуль сабраліся людзі, чарку на хаўтурах і паехаў.Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
przywdziewać
незак.уст., кніжн. апранаць;
przywdziewać żałobę — апранаць жалобны строй; апранацца ў жалобу
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
*Мярлі́ны, мерлі́ны, мырлы́ны ’першая частка хаўтурнага абраду, калі нябожчык ляжыць у хаце’ (Клім.), ’пахаванне’ (маст., свісл., Сл. ПЗБ), ’хаўтуры, пахаванне і жалобная вячэра па нябожчыку’ (хойн., свісл., Шатал.), ’жалобны дзень’ (гродз., Сцяшк. Сл.). Да ‑мёрлы < ме́рці (гл.). Утворана ад дзеепрыметніка мьрлъ і суфікса ‑ін‑ы (як і ў іншых назвах традыцыйных свят і абрадаў). Гл. таксама мерлі́ны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тклі́вы ’з’едлівы, абразлівы’, ’уразлівы, чуллівы’ (Нас.), ’з’едлівы, зняважлівы, прыкрыў ’далікатны (пра пытанне і пад.)’ (Байк. і Некр.), ’сентыментальны, кранальны’ (Ласт.), тклі́ва ’груба, абразліва, з’едліва’ (Нас.). Рус.дыял.тли́вой, тли́вкой ’чуллівы, раздражняльны’, польск.tkliwy ’чуллівы’, чэш.tklivý ’чуллівы, жалобны, сумны’, славац.tklivý ’тс’. Вытворнае ад ткаць2 (гл.) з суф. ‑лів‑ (< тъкливъ, гл. Фасмер, 4, 65; Борысь, 633).