гняві́ць, гняўлю́, гне́віш, гне́віць; незак., каго.

Выклікаць гнеў.

Не гняві бога (разм.) — дарэмна не наракай.

Што бога гнявіць; няма чаго бога гнявіць (разм.) — няма падстаў крыўдзіцца на жыццё.

|| зак. угняві́ць, угняўлю́, угне́віш, угне́віць; угне́ваны.

У. суседку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

irrepressible

[,ɪrɪˈpresəbəl]

adj.

нястры́мны; неўтаймо́ўны; шалёны, лю́ты (гнеў)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

праклясці́, -ляну́, -ляне́ш, -ляне́; -лянём, -леняце́, -ляну́ць; -ля́ў, -ляла́, -ло́; -ляні; -ля́ты; зак., каго-што.

1. Падвергнуць праклёну (высок.).

П. здрадніка.

2. Моцна вылаяць, выказваючы гнеў, злосць, абурэнне.

П. ўсё на свеце.

|| незак. пракліна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

righteous [ˈraɪtʃəs] adj. fml

1. пра́ведны

2. справядлі́вы, апра́ўданы;

righteous anger пра́ведны гнеў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

for pity’s sake

о, Божа! (выка́зваючы гнеў, нецярплі́васьць)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вы́клікаць (БРС, Яруш., КТС). Гл. клікаць. У значэнні ’выклікаць незадавальненне, гнеў’ з’яўляецца калькай рус. вызвать ’тс’ (Гіст. мовы, 2, 142).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

irritation [ˌɪrɪˈteɪʃn] n.

1. раздражне́нне, гнеў

2. med. раздражне́нне a skin irritation раздражне́нне скуры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Grimm

m -(е)s уст. лю́тасць, гнеў

sinen ~ an j-m uslassen* — вы́ліць свой гнеў на каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Се́рца ‘сэрца’ (Бяльк., Сл. ПЗБ), се́рцэ ‘сэрца’, ‘гнеў’, ‘прыхільнасць’ (Нас.), ‘сэрца’, ‘гнеў’ (Пятк. 2), ‘сэрца’, ‘стрыжань’, ‘біла звана’ (ТС), ст.-бел. сердце ‘сэрца’ (Альтбаўэр), серъдце ‘тс’ (Скарына; паводле Карскага (1, 256) — “графічнае ъ”), серцо ‘тс’ (Карскі 1, 172); сюды ж серцаві́на ‘стрыжань, цвёрдая драўніна’ (Бяльк., Мат. Гом., брасл., Сл. ПЗБ). На пэўнай частцы моўнай тэрыторыі ўжываецца паралельна з сэ́рца (гл.), параўн. sérce альбо siérce (Пятк. 2).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ску́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад скуць.

2. у знач. прым. Які не мае свабоды, заняволены. Але верылі мы, Што не вечна тут цьма, І не вечна наш край будзе скуты. Журба. Даволі тупасці, слепасці Люду, што ў горы гарбеў! Б’е гнеў Петрапаўлаўскай крэпасці — Скутага розуму гнеў. Грачанікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)