прасава́ць ​1, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; незак., што.

Гладзіць прасам. Соня тут жа ўзялася прасаваць бялізну ды рыхтавацца ў дарогу. Пальчэўскі.

прасава́ць ​2, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; незак., што.

Апрацоўваць пры дапамозе прэса. Прасаваць бавоўну. Прасаваць драўніну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гла́джаны

1. прич. гла́женный;

2. прич. обгла́женный;

3. прич. гла́женный, утю́женный;

1-3 см. гла́дзіць;

4. прил. гла́женый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

kráulen

I

vt пачэ́сваць, ці́хенька казыта́ць, гла́дзіць, ла́шчыць

II

vi плыць кро́лем [сты́лем «кроль»]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

па́льпы

(ад лац. palpare = гладзіць, абмацваць)

1) прыдаткі прастоміума кольчатых чарвей, якія выконваюць функцыю органаў дотыку і нюху;

2) прыдаткі каўнерыка хабатка кляшчоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Прасава́ць ’гладзіць прасам’ (ТСБМ, Нас., Шат., Касп.). З польск. prasować ’тс’ (Кюнэ, Poln., 89). Польскае слова узыходзіць да ням. pressen ’націскаць’ (гл. Фасмер, 3, 354), паводле Банькоўскага (2, 760), першапачаткова пра выцісканне алею, соку; друкаванне (1542 г.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Брусні́ца. Рус. брусни́ка, укр. брусни́ця, польск. bruśnica, чэш. brusnice і г. д. Слав. *brus‑ ’брусніца’ тлумачыцца як этымалагічна звязанае з брус (гл.), *brъs‑nǫti ’здзіраць’, *brusiti ’гладзіць, тачыць’ (ягады брусніцы быццам лёгка зрываюцца). Як семантычную паралель параўн. ням. Streichbeere (да streichen гладзіць’). Бернекер, 90; Траўтман, 36; Праабражэнскі, 1, 47; Фасмер, 1, 221; Махэк₂, 70 (апошні лічыць назву «праеўрапейскім» словам). Форму брушні́ца ’брусніца’ (Сцяшк. МГ, Нас., Бяльк.) Кюнэ (Poln., 46) лічыць запазычаннем з польск. brusznica. Да слав. *brusьnica ’брусніца’. Бернекер (90) адносіць па паходжанню і бел. брусне́ць ’чырванець; загараць’, брусне́лы ’чырванаваты; загарэлы’ (Нас.). Гл. яшчэ Лучыц-Федарэц. Бел.-рус. ізал., 64.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

iron​3 [ˈaɪən] v. прасава́ць, гла́дзіць

iron out [ˌaɪənˈaʊt] phr. v.

1. разгла́джваць;

She ironed out the wrinkles in her skirt. Яна разгладзіла складкі на спадніцы.

2. згла́джваць (супярэчнасці, вастрыню і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

голо́вка

1. (у гвоздя и т. п.) пле́шка, -кі ж.;

2. в др. знач. гало́ўка, -кі ж.;

◊

гла́дить по голо́вке гла́дзіць па гало́ўцы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Стры́хар ‘той, хто фармуе цэглу’ (Скарбы), стрыха́р ‘цырульнік’ (Сцяшк.). З польск. strycharz ‘фармоўшчык цэглы’, што з ням. Streicher ад streichen ‘раўняць, гладзіць, прыгладжваць (у тым ліку валасы і інш.)’, фанетычна змененае пад уплывам польск. strych < ням. Strich ‘лінія’, параўн. страха́р, гл. (Карскі, Белорусы, 157).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

узаця́жку, прысл.

Зацягваючыся, удыхаючы на ўсе грудзі (курыць, дыхаць і пад.). Курыў [стары] доўга, узацяжку, думаў. Надзя таксама не спала. М. Ткачоў. Першы раз Міхась смаліў узацяжку. Чэрня. Дождж прайшоў — І з сэрцам гладзіць цяжка: Птушкай рвецца ў чыстае раздолле! І на грудзі поўныя, узацяжку, Не надыхацца ніяк уволю. Гілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)