wieczny

wieczn|y

1. вечны

2. разм. вечны; бясконцы;

~e miasto — вечны горад (Рым)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

АГАСФЕ́Р,

гл. Вечны жыд.

т. 1, с. 73

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

спако́й, -ю, м.

1. Стан цішыні, адсутнасць трывогі, хваляванняў, шуму.

Хвораму дзіцяці патрэбен с.

Пакінуць каго-н. у спакоі (перастаць турбаваць).

2. Ураўнаважанасць, фізічнае і душэўнае заспакаенне.

Прыемны с. на душы.

Захоўваць с.

◊

Вечны спакой — смерць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ageless [ˈeɪdʒləs] adj.

1. які́ не старэ́е

2. ве́чны; спрадве́чны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

quenchless [ˈkwentʃləs] adj. нязга́сны, няўто́льны;

a quenchless flame ве́чны аго́нь

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

самару́х, ‑у, м.

Спец. Вечны рух і развіццё матэрыі, якое адбываецца паводле ўласцівых ёй супярэчнасцей, барацьбы процілегласцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ве́чнік 1 (арго) ’вязень, асуджаны на пажыццёвае зняволенне’ (БРС). Запазычана з рус. вечник ’тс’ (< вечный).

Вечнік 2 ’вечны мучыцель сялян’ (лід., Карл.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад ве́чны (гл.) і суф. ‑ikъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Перпетуум мобіле, гл. Вечны рухавік

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

deathless

[ˈdeӨləs]

adj.

несьмяро́тны; ве́чны, неўміру́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

undying

[ʌnˈdaɪɪŋ]

adj.

неўміру́чы, несьмяро́тны; ве́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)