самару́х, ‑у, м.

Спец. Вечны рух і развіццё матэрыі, якое адбываецца паводле ўласцівых ёй супярэчнасцей, барацьбы процілегласцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ве́чнік 1 (арго) ’вязень, асуджаны на пажыццёвае зняволенне’ (БРС). Запазычана з рус. вечник ’тс’ (< вечный).

Вечнік 2 ’вечны мучыцель сялян’ (лід., Карл.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад ве́чны (гл.) і суф. ‑ikъ.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

deathless

[ˈdeӨləs]

adj.

несьмяро́тны; ве́чны, неўміру́чы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

undying

[ʌnˈdaɪɪŋ]

adj.

неўміру́чы, несьмяро́тны; ве́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Прадве́чны ’спрадвечны’ (брасл., Сл. ПЗБ). З польск. przedwieczny ’тс’ < przed ’прад-’ і wieczny ’вечны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

timeless

[ˈtaɪmləs]

adj.

1) бяско́нцы; ве́чны

2) бестэрміно́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

chronic

[ˈkrɑ:nɪk]

adj.

1) зацяжны́, храні́чны (пра хваро́бу)

a chronic disease — зацяжна́я хваро́ба

2) ста́лы, ве́чны, заўсёдны

a chronic liar — ве́чны маню́ка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

zéitlos

a

1) ве́чны, спрадве́чны

2) несвоечасо́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Пла́ўдыр ’вечны бадзяга’ (Касп.). Балтызм. Параўн. літ. plovimas ’бадзяга’ < plavinėti ’бадзяцца, цягацца, красці’. Суфікс ‑дыр, яку бабздыр, пупздыр (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

timeless [ˈtaɪmləs] adj. бяско́нцы, ве́чны;

her timeless beauty яе́ неўміру́чая прыгажо́сць;

timeless art непадула́днае ча́су маста́цтва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)