Прамысло́васць ’галіна матэрыяльнай вытворчасці’, ’сукупнасць прадпрыемстваў якой-небудзь вытворчасці’ (ТСБМ, Гарэц.). Дэрыват з суф. ‑асць ад прыметніка промыславы < польск. przemysłowy ’тс’, на што ўказвае націск. Калька рус. промышленность. Далей гл. промысел.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мнемо́ніка, ‑і, ДМ ‑ніцы, ж.
Сукупнасць правіл і прыёмаў, якія маюць на мэце аблягчыць запамінанне патрэбных звестак і фактаў.
[Ад грэч. mnēnomiká — майстэрства запамінання.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
о́птымум, ‑у, м.
Спец. Сукупнасць найбольш спрыяльных умоў для каго‑, чаго‑н. Тэмпературны оптымум чалавека. Кліматычны оптымум. Оптымум вільготнасці паветра.
[Лац. optimum — найлепшае.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праблема́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
Сукупнасць праблем. Развіццё нашай прозы ішло ў напрамку пашырэння яе тэматыкі і праблематыкі. Пшыркоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клавіяту́ра, ‑ы, ж.
1. Увесь рад клавішаў у клавішных музычных інструментах.
2. Сукупнасць клавішаў якога‑н. механізма. Клавіятура лічыльнай машыны.
[Ад лац. clavis — ключ.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ідыяма́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
1. Вучэнне аб ідыёмах. Займацца ідыяматыкай.
2. Сукупнасць ідыём якой‑н. мовы. Беларуская ідыяматыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
збо́рнасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць зборнага (у 2, 5 знач.).
2. Здольнасць абазначаць сукупнасць прадметаў або асоб як адзінае цэлае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Паводзіны ’спосаб жыцця; сукупнасць дзеянняў; манера трымаць сябе’, ’рабіць што-н.; характар учынкаў’ (ТСБМ). Уласна беларускае. Ад паводзіць (< вадзіць, вясці) сябе з суф. ‑ін‑ы (Аб суф. гл. Сцяцко, Афікс. наз., 156).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
БАКТЭРЫЯ́ЛЬНАЯ КУЛЬТУ́РА,
сукупнасць бактэрый, якія размнажаюцца ў вадкім ці шчыльным пажыўным асяроддзі, гл. Культура мікраарганізмаў.
т. 2, с. 233
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
АСЯРО́ДДЗЕ ў біялогіі, сукупнасць абіятычных (нежывых) і біятычных (жывых) умоў існавання жывёл, раслін і мікраарганізмаў. Адрозніваюць асяроддзі: знешняе — сукупнасць сіл і з’яў прыроды, якія не абавязкова кантактуюць з жывымі арганізмамі; навакольнае — маецца на ўвазе непасрэдны кантакт з арганізмамі; прыроднае — уключае абіятычныя, біятычныя і антрапагенныя фактары, што ўздзейнічаюць на арганізм.
т. 2, с. 64
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)