насо́к, ‑ска, м.
1. Пярэдняя частка абутку, панчох і пад. Востры насок бота. // Пярэдняя частка ступні. [Андрэй] то кідаўся ўпрысядкі, то ўздымаўся на наскі і хвацка ішоў за дзяўчынай. Дуброўскі. Зарэцкі падняўся з крэсла, паківаўся на насках і выйшаў з пакоя. Хомчанка.
2. Пярэдняя частка якога‑н. прадмета (звычайна вузкая). Насок напільніка. □ Пракос ад пракосу аддзяляўся густою бародкаю травы, якое не падцінаў насок касы... Гартны.
3. Памянш. да нос; маленькі нос.
4. пераважна мн. (на́скі, ‑оў). Тое, што і шкарпэткі. Шура разувае чаравік, здымае .. насок. Навуменка. Ён пакаваў чамадан, а яна спяшалася давязаць яму наскі. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тхары́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да тхара, належыць тхару. Тхарыная нара. □ А Кастусёк даўно гатовы — У іх [з дзядзькам] раней была намова Схадзіць у луг на азярыны І патрывожыць род тхарыны. Колас.
2. Які нагадвае тхара. [Клопікаў] стаяў дзе-небудзь ля дошкі з аб’явамі і, выцягнуўшы тхарыны тварык, не чытаў, а ўчытваўся ў чарговы загад. Лынькоў. // перан. Востры, злосны, калючы (пра вочы). Але вось чалавек скончыў пісаць, паклаў на стол ручку-самапіску, паглядзеў на хату маленькімі тхарынымі вочкамі. Сачанка. Бляск у тхарыных вачах [Глушака], як быў, астаўся пранізлівы, упарты, нязломны. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
dart
[dɑ:rt]
1.
n.
1) дзі́дка, дро́цік -а m.
2) рапто́ўны імклі́вы рух
3) джа́ла n.
4) вы́тачка f. (у суке́нцы)
5) во́стры по́зірк, сло́вы
2.
v.
1) імча́цца (страло́ю), шмыгану́ць, шмы́гнуць
2) кіда́ць стрэ́лы (дзі́ды)
3) рабі́ць вы́тачкі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
stab1 [stæb] n.
1. уда́р (нажом, кінжалам і да т.п.)
2. рапто́ўны боль, уко́л; пры́ступ, рапто́ўнае пачуццё;
a stab of joy прылі́ў ра́дасці;
a stab of guilt во́стры боль віны́;
have a stab at smth./doing smth. infml спро́ба зрабі́ць што-н.
♦
a stab in the back уда́р у спі́ну; здра́дніцкі ўдар
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Глог ’глог’ (БРС). Рус. глог, укр. гліг, чэш. hloh, славац. hloh, польск. głóg, балг. глог, макед. глог, серб.-харв. гло̏г і да т. п. Прасл. *glogъ ’глог і пад.’ Звычайна тлумачаць як ’калючая расліна’ і ўзводзяць да і.-е. glō̆gh‑ ’востры, калоць’ (параўноўваючы з грэч. γλωχίς ’вастрыё, калючка’, γλῶχες ’асцюк коласа’). Гл. Бернекер, 1, 306; Траўтман, 91; Фасмер, 1, 414; Слаўскі, 1, 294–295. Іншыя тлумачэнні менш верагодныя (агляд іх гл. у Слаўскага, там жа; Фасмера; падрабязна ў Трубачова, Эт. сл., 6, 136–137). Махэк₂ (168) лічыць прасл. назву *glogъ словам субстратнага паходжання (з так званага «праеўрапейскага» субстрату).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
cutting
[ˈkʌtɪŋ]
1.
n.
1) адрэ́заны па́растак, чарано́к -ка́ m.
2) вы́цінка з газэ́ты
3) рэ́заньне, вырэ́званьне n.
2.
adj.
1) балю́чы, во́стры, кры́ўдны, ко́лкі, зье́длівы
a cutting remark — кры́ўдная заўва́га
2) прані́зьлівы (ве́цер)
3) дасьці́пны, тра́пны, ко́лкі (заўва́га)
•
- cuttings
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
smart
[smɑ:rt]
1.
v.i.
адчува́ць во́стры боль; мо́цна бале́ць
The cut smarts — Парэ́з пячэ́
2.
v.t.
спрычыня́ць пяку́чы боль
The insult smarts yet — Зьнява́га яшчэ́ мо́цна балі́ць
3.
n.
во́стры боль
4.
adj.
1) рэ́зкі, мо́цны
2) шпа́ркі, ху́ткі, жва́вы
They walked at a smart pace — Яны́ йшлі шпа́ркім кро́кам
3) разу́мны, ке́млівы, бы́стры
a smart child — разу́мнае дзіця́
4) дасьці́пны, спры́тны, хі́тры, кі́дкі
5) згра́бны, прысто́йны
He looked smart in his uniform — Ён прысто́йна выгляда́ў у мундзі́ры
6) мо́дны, элега́нтны, шыко́ўны
a smart hat — мо́дны капялю́ш
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
drastyczny
drastyczn|y
1. востры; з моцным дзеяннем;
~e środki мед. моцныя сродкі;
~y przykład — яркі прыклад;
2. вялікі, высокі; нечаканы; радыкальны, жорсткі, суровы;
~a podwyżka cen — радыкальнае павышэнне цэн
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пту́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.
1. Пакрытая пер’ем і пухам пазваночная жывёліна з крыламі, дзвюма канечнасцямі і дзюбай.
Вадаплаўныя птушкі.
Пеўчыя птушкі.
Вольная п. (таксама перан.: пра свабоднага, ні ад каго не залежнага чалавека). Важная п. (перан.: пра важнага чалавека; разм.).
2. зб. Такія жывёлы як прадмет развядзення, палявання, прадукт харчавання.
Хатняя п.
Рэзаная п.
Марожаная п.
3. Паметка ў выглядзе дзвюх рысак, якія ўтвараюць востры вугал унізе.
Паставіць птушку на полі сшытка.
|| памянш. пту́шачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 і 3 знач.).
|| прым. птушы́ны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
З птушынага палёту (з вышыні, адкуль усё відаць). Жыць на птушыных правах (не маючы трывалага становішча, забеспячэння; разм.). Толькі птушынага малака не хапае (пра поўны дастатак; разм., жарт.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
падця́ць, падатну, падатнеш, падатне; падатнём, падатняце; зак., што.
Разм.
1. Падагнуць пад сябе або прыціснуць да сябе (ногі, калені і пад.). Паспрабаваў [Васіль] падцяць пад сябе параненую нагу і не змог. Востры боль укалоў у самае сэрца. Сачанка. Спалохаліся ваўкі смелай дзяўчыны, падцялі хвасты ды падаліся ў гушчар. Якімовіч. // Шчыльна стуліць, сціснуць губы. — Эт, гаворыш абы-што, — Сцёпа пакрыўджана падцяў губы. — Я да цябе з адкрытым сэрцам, а ты — смяешся... Курто.
2. Адсячы, падрэзаць. Для яблыні загад сухі і строгі: Сысці з дарогі. Тупы тапор падцяў яе пад корань. Бічэль-Загнетава.
•••
Падцяць хвост — тое, што і падціснуць хвост (гл. падціснуць).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)