шумлі́ва,

1. Прысл. да шумлівы.

2. безас. у знач. вык. Пра наяўнасць шуму дзе‑н. Людна і шумліва было на вуліцах. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Лату́хаць ’рабіць шумлівы стук’ (КЭС, лаг.). Гукапераймальнае, як полац. лататух‑лататух ’гук, які ўтвараецца пры руху з падскокамі’. Параўн. лататы, а таксама рус. лотоха, лотыхать (Фасмер, 2, 523).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гутарлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Гаваркі, схільны да размоў. Заўсёды гутарлівы, Іван Мацвеевіч цяпер упарта маўчаў. Бядуля. // перан. Шумлівы, ажыўлены; незмаўкальны. Гутарлівы бор. □ Збоку ветру ў такт спявае Гутарлівы ручаёк. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вятры́ска, ‑і, м.

Вецер, часцей буйны, моцны, колкі. Завеяй ашалелаю Вятрыска загуляў. Багун. Пушчы, дубровы, гаі, Над голлем шумлівы вятрыска. Броўка. Стала не відно белага свету, выў і скавытаў вятрыска, імкліва падаў снег. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

loud​1 [laʊd] adj.

1. гу́чны;

a loud voice/laugh гу́чны го́лас/смех

2. шу́мны, шумлі́вы

3. кі́дкі, крыклі́вы (пра фарбы, адзенне)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шумя́щий

1. прич. які́ (што) шумі́ць; які́ (што) гамо́ніць; які (што) крычы́ць; см. шуме́ть​ 1;

2. прил. шумлі́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

tempestuous

[temˈpestʃuəs]

adj.

1) бурлі́вы, бу́рны, навальні́чны

a tempestuous night — навальні́чная ноч

2) Figur. бу́рны, шумлі́вы

a tempestuous argument — бу́рная спрэ́чка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

noisy

[ˈnɔɪzi]

adj.

1) крыклі́вы

a noisy boy — крыклі́вы хлапе́ц

a noisy quarrel — крыклі́вая сва́рка

2) шумлі́вы, гаманкі́ (пра ву́ліцу, тавары́ства)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

лапатлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Які бесперастанку лапоча, трапечацца; шумлівы. Абапал машыны цягнуліся вузлаватыя дубы, шызыя танклявыя грабы, несціханыя лапатлівыя асіны. Мележ.

2. Схільны многа і бесперастанку гаварыць; балбатлівы. Клопікаў збіраўся .. вызверыцца на гэтае лапатлівае стварэнне [Любку], але афіцэр лагодна махнуў рукой. Лынькоў. // Несціханы, шумны, балбатлівы. Антон, стомлены лапатлівай .. гаворкаю, маўчыць. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гаманлі́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які любіць пагаварыць; гаваркі, гаварлівы. Нейкім асаблівым чуццём .. [Мікалай] адчуў неабходнасць падпарадкавацца гэтаму вясёламу, гаманліваму хлопцу з яснымі вачамі. Шамякін. // Ажыўлены, шумны (пра натоўп, гурт людзей і пад.). Вунь, быццам вецер прашумеў, прамільгнула гаманлівая купка дзяўчат, і ўжо з ваколіцы даляцела задзірыстая прыпеўка. Марціновіч. // перан. Шумлівы, незмаўкальны. Над рачулкай гаманлівай Заводзяць песні салаўі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)