side with

стая́ць на чыі́м баку́, далучы́цца да каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

на́йміт, -а, М -міце, мн. -ы, -аў, м.

1. Наёмны работнік, парабак.

2. перан. Той, хто з карыслівымі намерамі служыць чыім-н. мэтам, хто прадаўся каму-н. (пагард.).

Фашысцкія найміты.

|| прым. на́йміцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

behest [bɪˈhest] n. fml : at smb.’s behest па чыі́м-н. патрабава́нні/зага́дзе

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

імпанава́ць

(лац. imponere = укладваць)

адпавядаць чыім-н. патрабаванням, густам, настроям; падабацца.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прыжыццёвы, ‑ая, ‑ае.

Які адбыўся, быў зроблены пры чыім‑н. жыцці. Прыжыццёвае выданне збору твораў. Прыжыццёвая слава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́пладак, ‑дка, м.

Народжаныя дзіцяняты; вывадак. Воўчы выпладак. // Пагард. Пра чалавека, які з’яўляецца чыім‑н. патомкам, сынам ці дачкой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Маёмасць, ма́емасць, ма́імысьць ’рэчы, прадметы, каштоўнасці, якія знаходзяцца ў чыім-небудзь уладанні’ (ТСБМ, Касп., Гарэц., Бяльк.) — аддзеепрыметнікавае ўтварэнне ад маёмы, маімый ’наяўны, той, што ёсць’ (Бяльк.), як вядомы, знаёмы і суф. ‑асць. Сюды ж навуковы тэрмін — новаўтварэнне (калька) маёмасны ’звязаны з уладаннем’ (ТСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

запазы́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Узяўшы пазыку, зрабіцца чыім‑н. даўжніком. Кажуць: можна перад кім хочаш запазычыцца, толькі не перад дзяржавай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

утрыма́нскі, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Які выдзелены на ўтрыманне. Утрыманскі фонд. // Уласцівы людзям, якія імкнуцца жыць на чыім‑н. утрыманні. Утрыманская псіхалогія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апані́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак.

Выступаць у якасці апанента на дыспуце, спрэчцы; быць чыім‑н. апанентам. // Наогул пярэчыць каму‑н. у спрэчцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)