◎ Наўманкі́ ’наўгад, прыблізна’ (браг., З нар. сл.), наўманкі ’навобмацак’ (Сцяшк. Сл.). Да ўману́ць ’убіць сабе ў галаву’, мана́ ’абман’; здань’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

загубі́ць, -ублю́, -у́біш, -у́біць; -у́блены; зак.

1. каго-што. Пагубіць, давесці да смерці.

З. чалавека.

З. чыё-н. жыццё (сапсаваць жыццё каму-н., зрабіць няшчасным).

2. што. Марна патраціць (разм.).

З. многа грошай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вколоти́ть сов., разг. убі́ць, мног. паўбіва́ць, забі́ць, мног. пазабіва́ць, увагна́ць, мног. паўганя́ць;

◊

вколоти́ть ко́му-л. в го́лову убі́ць каму́-не́будзь у галаву́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наўбіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Убіць вялікую колькасць чаго‑н. куды‑н. Наўбіваць цвікоў у сцяну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назабіва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.

Убіць, увагнаць у што‑н. вялікую колькасць чаго‑н. Назабіваць цвікоў у сцены.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закалаці́ць

1. (цвікамі) zúnageln vt, vernágeln vt;

2. (убіць) éinschlagen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

◎ Накалтані́ць ’убіць, удзяўбці’: трэба яму добра накалтаніць у голаду. Запіс Грынавяцкене, якая лічыць слова балтызмам, суадносным з літ. į‑kálti ’тс’ (Lietuvių kalbotyros klausimai, XXII, 188); хутчэй мясцовае ўтварэнне на базе літ. kalti ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

wbić

зак.

1. убіць;

2. усадзіць, уваткнуць, утыкнуць;

3. перан. удзяўбці, убіць;

wbić w głowę — удзяўбці ў галаву

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

drum​2 [drʌm] v.

1. біць у бараба́н

2. бараба́ніць, сту́каць

♦

drum smth. into smb.’s head убі́ць што-н. у чыю́-н. галаву́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

уе́здзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.

Разм.

1. што. Ушчыльніць, утрамбаваць, убіць яздой; выездзіць. Уездзіць двор.

2. каго-што. Утаміць, змучыць доўгай яздой: заездзіць. Уездзіць каня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)