уездзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.
Разм.
1. што. Ушчыльніць, утрамбаваць, убіць яздой; выездзіць. Уездзіць двор.
2. каго-што. Утаміць, змучыць доўгай яздой: заездзіць. Уездзіць каня.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)