hereditary

[həˈredəteri]

adj.

спа́дчынны (гаспада́рка, хваро́ба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

патрыманія́льны

(лац. patrimonialis)

спадчынны, родавы.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

маркгра́ф, ‑а, м.

Гіст. Тытул правіцеля маркі ​2 (у 1 знач.); асоба, якая мае такі тытул. // Спадчынны тытул некаторых германскіх князёў; асоба, якая мае такі тытул.

[Ням. Markgraf.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пато́мны

1. (спадчынны) érblich, Erb-;

2. разм. (сапраўны) echt, Stamm-

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

verérbt

a спа́дчынны, атры́маны ў спа́дчыну

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Во́тчыннік ’спадчынны ўладальнік’ (БРС, Нас.). Рус. во́тчинник ’тс’. Да вотчына (гл.). У сучаснай бел. мове з’яўляецца запазычаннем з рус. (Крукоўскі, Уплыў, 28).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Érbgut

n -(e)s, -güter спа́дчынны [ро́давы] маёнтак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Érbhof

m -(e)s, -höfe спа́дчынны [сяля́нскі] двор

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

inheritable

[ɪnˈherətəbəl]

adj.

1) спа́дчынны

2) які́ ма́е пра́ва на спа́дчыну

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

genetic

[dʒəˈnetɪk]

adj.

1) генэты́чны (су́вязь, інфарма́цыя)

2) спа́дчынны праз ге́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)