чалабі́тная, ‑ай, ж.

Гіст. Прашэнне або скарга, якая падавалася на імя цара ці мясцовым уладам у дапятроўскай Русі. Падаць чалабітную.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grouch​1 [graʊtʃ] n. infml

1. бурку́н, бурклі́вы чалаве́к

2. ска́рга, кры́ўда

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

grouse​1 [graʊs] n.

1. (pl. grouse) zool. цецяру́к

2. infml ска́рга

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

grumble​1 [ˈgrʌmbl] n.

1. (about, at) бурча́нне; ска́рга

2. гру́кат гро́му

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Абэ́лка ’скарга, абвінавачанне’ (полац., Суднік, вусн. паведамл.) < польск. obełga ’абраза’ (Мартынаў, SlW, 68).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

lament​1 [ləˈment] n.

1. ля́мант, плач; галашэ́нне; го́ркая ска́рга

2. жало́бная пе́сня/му́зыка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сярдзі́тасць, ‑і, ж.

Уласцівасць сярдзітага; гнеў, злосць. Зноў [Лявон] пасыпаў люльку, а потым словы паліліся адно за другім раўчуком ціхім, часам у словах чулася скарга, сярдзітасць. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Réchtsbeschwerde

f -, -n юрыд. ска́рга

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

complaint [kəmˈpleɪnt] n.

1. нездавальне́нне, незадавальне́нне, незадаво́ленасць

2. ска́рга;

make a complaint ска́рдзіцца

3. хваро́ба

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ту́жба ‘смутак, маркота’, ‘клопат’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб., Яруш., Байк. і Некр., Янк. БП): u dware służba ni wielika tużba (Арх. Федар.). Укр. тужба́ ‘журба, маркота’, рус. тужба́ ‘клопат’, польск. tużba ‘смутак’, в.-луж. tužba ‘сум, журба, маркота’, чэш. tužba ‘моцнае жаданне’, tužby ‘спадзяванне’, славац. túžba ‘сон, мара’, ‘цяга, імкненне да чаго-небудзь’, ‘смутак, туга’, харв. tùžba, чак. tužbȁ ‘скарга, нараканне’, серб. ту̀жба ‘скарга, іск’, балг. тъ́жба ‘скарга’, ‘сум, журба, гора’, макед. тужба ‘судовы іск’. Прасл. *tǫg‑ьba > *tǫžьba. Да туга́, тужыць 1, 2 (гл.). Літ. tūžbà ‘злосць’ запазычана з беларускай, гл. Фрэнкель, 2, 1147.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)