nakaz, ~u

м. наказ; загад; распараджэнне;

nakaz urzędowy — службовы загад;

nakaz wewnętrzny — унутраны наказ;

nakaz płatniczy — плацежны ордэр;

nakaz aresztowania — ордэр на арышт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

notification

[,noʊtɪfɪˈkeɪʃən]

n.

апавяшчэ́ньне, паведамле́ньне n.; нака́з -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вы́канаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Ажыццявіць, здзейсніць (наказ, заданне, задуму і пад.). Выканаць план. Выканаць абяцанне.

2. Праспяваць, сыграць, станцаваць. Выканаць песню, танец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напу́тствие ср. нака́з на даро́гу; пажада́нне на даро́гу, пара́да на даро́гу, сло́ва на даро́гу;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́спа́н, ‑а, м.

Уст. Форма ветлівага звароту да мужчыны ў шляхечым асяроддзі; ваша міласць. [Антось:] — Ну, што нам васпан сказаць мае? [Марцін:] — Наказ прынёс я да васпана. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запаве́т, ‑у, ДМ ‑веце; м.

Наказ, дадзены кім‑н. сваім наслядоўнікам або патомкам. Ленінскія запаветы. □ Паміраючы, бацька пакідаў запавет сыну, дзядзька — пляменніку, старэйшы брат — малодшаму. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

урбані́зм, ‑у, м.

1. У мастацтве і літаратуры — напрамак, якому ўласцівы наказ, усхваленне жыцця вялікіх гарадоў.

2. У архітэктуры — напрамак, для якога характэрна стварэнне буйных гарадоў з вялікімі будынкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чалавеканенаві́сніцтва, ‑а, н.

Кніжн. Нянавісць да людзей, да чалавецтва. Наказ ваеннай і маральнай перамогі свету сацыялізма і дэмакратыі над светам фашызму і чалавеканенавісніцтва і складае змест, сутнасць аповесці [І. Шамякіна «Помста»]. Дзюбайла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імператы́ўны

(лац. imperativus)

загадны;

і. мандат — абавязковы да выканання наказ выбаршчыкаў свайму дэпутату;

2) юр. які не дапускае выбару (проціл. дыспазітыўны).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

інстру́кцыя

(лац. instructio = наказ, настаўленне)

1) кіруючыя ўказанні, падрабязныя настаўленні, як выконваць што-н.;

2) правілы карыстання машынай, прыборам, прамысловым вырабам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)