Лішэнь ’надта, вельмі’ (Сцяшк.). Да лі́шні > лі́шне (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

unwanted

[ʌnˈwɑ:ntəd]

adj.

нежада́ны, непажада́ны; непатрэ́бны, лі́шні

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

superfluous [s(j)u:ˈpɜ:fluəs] adj. лі́шні, непатрэ́бны;

That remark was superfluous. Тая заўвага была лішняй.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ǘberflüssig

a (за)лі́шні, празме́рны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дадатковы, лішні

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

анакру́за

(гр. anakrusis = літар. адштурхоўванне)

лішні безнаціскны склад у пачатку вершаванага радка, метрычна слабое месца ў вершы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Лі́шшы ’горшы’, ’лішні, большы, празмерны’ (Нас.) — параўнальная ступень прыметніка ліхі < прасл. lix‑ъ: lix‑jьs > lišь + i > lišii.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

redundant

[rɪˈdʌndənt]

adj.

1) лі́шні; залі́шні, празьме́рны

2) шматсло́ўны; таўталягі́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Überlast

f -, -en лі́шні груз [ця́жар], лі́шняя вага́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

завучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.

Разм. Старанна вучачы што‑н., забыцца на ўсё іншае, правесці за заняткамі лішні час. // Стаміцца ад працяглай вучобы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)