клубча́сты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і клубісты. Клубчасты, кучаравы хвост дыму ўсё падаўжаўся. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курча́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і кучаравы. Дзяўчына к хлопцу туліцца Курчавай галавой. Астрэйка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wełniasty

1. пушысты; пухнаты;

2. кучаравы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

wavy

[ˈweɪvi]

adj.

1) кучара́вы

2) хва́лісты

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Ко́лмык ’кучаравы чалавек’ (Нар. лекс.). Гл. калмык і калматы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

blónd gelóckt

a светла-кучара́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

curly

[ˈkɜ:rli]

adj.

кучара́вы, пакруча́сты; хва́лісты (пра лі́нію)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Пасука́сты ’кучаравы’ (лід., Сцяшк. Сл.) Да сукаць ’звіваць’ (гл.) < прасл. sukati.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цыганава́ты, ‑ая, ‑ае.

Падобны на цыгана. Другі [хлопец] — цыганаваты, кучаравы, з сухарлявай, загарэлай патыліцай, на якой цёмна ільснілася западзінка-равок. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

kráusköpfig

a кучара́вы, з кучара́вай галаво́й

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)