creditor

[ˈkredətər]

n.

1) крэдыто́р -а m.

2) крэды́тны бок у бухга́льтарскай кні́зе

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Gläubiger

m -s, - крэдыто́р

den ~ ábfinden* — разлічы́цца з крэдыто́рам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дэбіто́р

(лац. debitor)

даўжнік прадпрыемства, установы, арганізацыі (параўн. крэдытор).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

цэдэ́нт

(лац. cedens, -ntis = які ўступае)

крэдытор, які ўступае сваё права патрабавання іншай асобе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АБАВЯЗА́ЦЕЛЬСТВА,

від цывільных праваадносін, у якіх адзін бок (даўжнік) абавязаны зрабіць на карысць другога боку (крэдытора) пэўныя дзеянні (перадаць маёмасць, выплаціць грошы, выканаць работу і інш.) або ўстрымацца ад іх, а крэдытор мае права патрабаваць ад даўжніка выканання яго абавязку. Крэдыторам і даўжніком могуць быць грамадзяне і юрыд. асобы (прадпрыемствы, установы, акц. т-вы і інш.) любой формы ўласнасці. Абавязацельствы могуць фіксавацца ў пагадненнях аб здзелках, у дагаворах, вынікаць з дзеючых заканадаўчых і адм. актаў і інш. нарматыўных дакументаў або абставін.

т. 1, с. 10

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

dłużnik

м. даўжнік; крэдытор;

dłużnik hipoteczny — даўжнік па гіпатэцы;

dłużnik (nie) wypłacalny — (не) плацежаздольны даўжнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ануітэ́т

(фр. annuite, ад п.-лац. annuitas = штогадовы плацеж)

від дзяржаўнай пазыкі, з якой крэдытор перыядычна атрымлівае пэўны даход (рэнту), што вызначаецца з улікам сумы пазыкі і працэнтаў з яе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

dun

I [dʌn]

1.

n.

1) назо́льны крэдыто́р

2) напо́рыстае дамага́ньне зваро́ту даўго́ў

2.

v.t.

напо́рыста дамага́цца зваро́ту даўго́ў

3.

v.i.

дакуча́ць, назаля́ць

II [dʌn]

1.

adj.

невыра́зны, шэ́ра-бруна́тны, шэ́ра-кары́чневы

2.

n.

цьмя́ны шэ́ра-бруна́тны ко́лер

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

kraj, ~u

м.

1. край, краіна, старонка;

kraj rodzinny (ojczysty) — родны (бацькоўскі) край; родная старонка (краіна); айчына;

kraj dłużniczy — краіна-даўжнік;

kraj eksportujący — краіна (дзяржава)-экспарцёр;

kraj gospodarczo słabo rozwinięty — краіна, якая эканамічна слаба развіваецца; краіна ў стадыі слабага эканамічнага развіцця;

kraj importujący — краіна (дзяржава)-імпарцёр;

kraj rozwijający się — краіна ў стадыі развіцця (якая развіваецца);

kraj tranzytowy — транзітная краіна;

kraj wierzycielski — краіна (дзяржава)-крэдытор;

co kraj to obyczaj — што ні край, то звычай;

ciepłe ~e — цёплыя краіны; вырай;

2. радзіма; айчына;

tęsknić do ~u — тужыць па радзіме;

3. уст. кніжн. край; канец;

kraj świata — край свету

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)