крэдыто́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба або ўстанова, якія даюць грошы або тавары ў крэдыт.

|| прым. крэдыто́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крэдыто́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. крэдыто́р крэдыто́ры
Р. крэдыто́ра крэдыто́раў
Д. крэдыто́ру крэдыто́рам
В. крэдыто́ра крэдыто́раў
Т. крэдыто́рам крэдыто́рамі
М. крэдыто́ру крэдыто́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

крэдыто́р м. кредито́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крэдыто́р, ‑а, м.

Асоба або ўстанова, якія даюць у крэдыт грошы або тавары.

[Лац. creditor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кредито́р крэдыто́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заимода́вец юр., уст. пазыкада́ўца, -цы м., крэдыто́р, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ісце́ц ’асоба, якая прад’яўляе іск’ (ТСБМ). Рус. истец ’тс’, польск. iściec ’уладальнік’, ’крэдытор’, ’даўжнік’, ’паручыцель’, ’сведка’, ст.-чэш. jistec ’уладальнік, крэдытор’, ’даўжнік’, ’абвінаваўца, ісцец’, серб.-харв. ѝстац ’законнае дзіця’, ’раўня’, балг. ище́ц ’ісцец’. Ст.-рус. истецъ ’ісцец’, ’адказчык’, ст.-бел. истец ’тс’. Прасл. вытворнае з суф. ‑ьcь ад *jьstъ (гл. існы). Трубачоў, Эт. сл., 8, 247; Фасмер, 2, 142; Слаўскі, 1, 471.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)