клы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., каго-што.
Абл. Камячыць, ціскаць; шкуматаць. [Нахлябіч] ужо маўчаў і клычыў зубамі саломіну. Чорны. Ён доўга клычыў зубамі паперу. Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
rumple [ˈrʌmpl] v.
1. мяць; камячы́ць;
He rumpled the letter. Ён скамячыў пісьмо.
2. кудла́ціць, лахма́ціць (валасы)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
жма́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.
Абл. Мяць, камячыць. У галаве боль, ломіць яе, крышыць. Не павярнуць вачэй. Нехта сцяў зубамі за пераноссе, цісне, жмакае... Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
rumple
[ˈrʌmpəl]
1.
v.t.
камя́чыць; кудла́ціць
2.
n.
змо́ршчына f. (на во́пратцы)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ко́мкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.
1. Тое, што і камячыць. [Сяляне] .. шапкі рвалі з галавы і комкалі іх у каравых пальцах. Бядуля.
2. перан. Разм. Псаваць, паспешна скарачаючы, заканчваючы. Комкаць даклад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Адкамя́чыць ’крэпка памяць, пабіць каго-небудзь’ (Шат.). Гл. камячыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ку́бліць ’збіваць, скручваць, камячыць’ (ТС). Да кубло 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
га́мтаць (камячыць, камечыць) (zer)kníttern vt, (zer)knüllen vt; (zer)knáutschen vt (разм.)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
◎ Ке́ўчыць ’жаваць, камячыць’ (Жыв. сл.). Гукапераймаль нае з метатэзай да чаўкаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Га́матны ’тоўсты, грубы, гаматны’ (БРС), ’завялікі (пра адзенне, абутак)’ (Сцяц. Словаўтв.). Няяснае слова. Можа, звязана з укр. гматни́й ’гібкі’, гма́та́ти ’камячыць, гнуць’ (Грынч.), польск. gmatwać ’заблытваць і да т. п.’, gmatać ’тс’ (аб гэтых лексемах гл. Слаўскі, 1, 297–298). Параўн. яшчэ га́мтаць ’камячыць’ (БРС), гамта́ць ’тс’ (Сцяшк. МГ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)