клы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., каго-што.
Абл. Камячыць, ціскаць; шкуматаць. [Нахлябіч] ужо маўчаў і клычыў зубамі саломіну. Чорны. Ён доўга клычыў зубамі паперу. Вітка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)