coincidence [kəʊˈɪnsɪdəns] n.

1. супадзе́нне, адпаве́днасць;

coincidence of space/time/number супадзе́нне ў прасто́ры/ча́се/ко́лькасці

2. выпадко́вы збег акалі́чнасцей

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

zbieg

I м.

уцякач

II zbieg {, ~u}

м. збег; супадзенне, месца перасячэння;

zbieg ulic — перакрыжаванне;

zbieg okoliczności — збег абставін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

нешанцава́нне, ‑я, н.

Пастаянныя няўдачы, збег неспрыяльных акалічнасцей. Ні з кім яшчэ не быў такі шчыры Пятро, як са сваімі людзьмі. Усё расказаў пра сваё нешанцаванне. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cluster [ˈklʌstə] n.

1. гро́нка, кісць, пучо́к

2. гру́па; гурт; ку́па

3. comput. кла́стар

4. : ling. a consonant cluster збег зы́чных

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фата́льны

(лац. fatalis)

непазбежны, наканаваны лёсам (напр. ф. збег акалічнасцей).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Прыты́чына ’збег непрыемных, нечаканых абставін’; ’дамаганне, прэтэнзія’ (Нас.). Укр. прити́чина ’перашкода, затрымка’; ’здарэнне, прыгода’; ’прычына’, рус. ярасл. притычи́на ’прычына; віна’. Ад прытыка́цца ’сутыкацца’. Да тыкаць (гл.). Параўн. пры́тча (гл.), рус. при́тка ’нечаканае здарэнне, прыгода’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пашчаслі́віць, ‑віць; безас. зак., каму і без дап.

Пра спрыяльны збег акалічнасцей для каго‑н. — Табе, сынок, пашчаслівіла, — сказаў мне бацька, — будзеш у сапраўднага настаўніка вучыцца, а не ў самавучак. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Verkéttung

f -, -en счапле́нне, счэ́пліванне

éine ~ von Úmständen — збег абста́вінаў

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Verstríckung

f -, -en

1) збег абста́він

2) перан. канфлі́кт, калі́зія

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

канстэля́цыя

(лац. constellatio)

1) узаемнае размяшчэнне нябесных свяціл, якое служыць падставай для астралагічных прароцтваў;

2) збег абставін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)