шчыт, -а́, М -ыце́, мн. -ы́, -о́ў, м.
1. Прадмет старажытнай ручной зброі ў выглядзе круглаватай прамавугольнай плоскасці (з дрэва, металу і пад.) для засцярогі ад удараў, стрэл.
Абараняцца шчытом.
Каваны ш.
2. Агароджа, прыстасаванне ў выглядзе металічных пліт, збітых дошак і пад.
Ш. артылерыйскай гарматы.
Супрацьснежныя шчыты.
3. Франтон двухскатнага даху.
4. Вялікая мішэнь для артылерыйскай стральбы на моры (спец.).
5. Дошка, на якой змяшчаюцца прадметы для паказу, агляду.
Шчыты з дыяграмамі.
Ш. для насценгазеты.
6. Дошка, на якой зманціраваны вымяральныя і кантрольныя электрапрыборы.
Ш. кіравання.
Размеркавальны ш.
7. Верхняя рухомая частка пласціны для рэгулявання ўзроўню вады (спец.).
8. У будаўніцтве зборных канструкцый: гатовая частка сцяны, перакрыцця, загароды і пад.
9. Устройства для праходкі тунэля (спец.).
Праходка шчытом.
10. Прыстасаванне, на якім умацавана карзіна для гульні ў баскетбол (спец.).
◊
Падняць на шчыт каго-н. — узвысіць, расхваліць (высок.).
Са шчытом або на шчыце (вяртацца, прыходзіць і пад.) — з перамогай, з поспехам або пераможаным.
|| памянш. шчыто́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м. (да 2—6 знач.).
|| прым. шчытавы́, -а́я, -о́е (да 2—10 знач.).