самадастатко́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Дастатковы для задавальнення сваіх патрэб.

2. Які валодае самастойным значэннем, значны сам па сабе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áuskömmlich

a дастатко́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zúlänglich

a дастатко́вы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

zúreichend

a даста́тковы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sufficient

[səˈfɪʃənt]

adj.

дастатко́вы; задавальня́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sufficiency [səˈfɪʃnsi] n. fml (of) даста́так, дастатко́васць;

sufficiency of fuel дастатко́вы запа́с па́ліва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dostateczny

1. дастатковы;

2. м. здавальняюча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

*Асы́ты, осы́та, осы́тэ ’злёгку гнілы’ (хвоя, дрэва) (Клім.). Параўн. укр. сита сосна ’сасна са смалой’. Да кораня сыт‑ (гл. сыты) са значэннем ’насычаны’. Параўн. таксама осэ́тня пора́ ’дастатковы час’ (Клім.) пры ўкр. оситня пора ’дастаткова даўні’, зноў да гэтага кораня са значэннем ’сытны’ = ’дастатковы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

genügend

a дастатко́вы, здавальнцючы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

erklécklich

a дастатко́вы, зна́чны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)