udowodnić
зак. давесці, даказаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
віна́, -ы́, мн. ві́ны і (з ліч. 2, 3, 4) віны́, він, ж.
1. Нядобры ўчынак, правіннасць.
Разумець сваю віну.
Даказаць віну.
2. адз. Прычына, крыніца чаго-н. (неспрыяльнага).
Па чыёй-н. віне (гэта значыць з-за каго-н.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
апраўда́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.
1. Даказаць сваю невінаватасць.
А. перад народам.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пацвердзіцца; аказацца правільным.
Спадзяванні апраўдаліся.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Акупіцца, атрымаць кампенсацыю.
Расходы апраўдаліся.
|| незак. апра́ўдвацца, -аюся, -аешся, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
theorem [ˈθɪərəm] n. тэарэ́ма;
by theorem паво́дле тэарэ́мы;
a reciprocal theorem адваро́тная тэарэ́ма;
prove the theorem даказа́ць тэарэ́му
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
упэ́ўненне, ‑я, н.
Заява, якая мае на мэце пераканаць каго‑н. у чым‑н., даказаць што‑н. Прыміце мае ўпэўненні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
niesprawdzalny
які нельга праверыць (даказаць)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
unaocznić
зак. выявіць, наглядна даказаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
экзістэнцыялі́зм, ‑у, м.
Упадніцкая ідэалістычная філасофская плынь эпохі імперыялізму, якая імкнецца даказаць бессэнсоўнасць жыцця, бясплённасць грамадскай дзейнасці, няслушнасць маралі і пад.
[Лац. exsistentia — існаванне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аспрэ́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.
Выступіць у спрэчках з абвяржэннем чыіх‑н. думак, сцверджанняў; даказаць у спрэчцы памылковасць, беспадстаўнасць чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АБАВЯ́ЗАК ДАКА́ЗВАЦЬ (лац. onus probandi) у судаводстве, патрабаванне да ўдзельнікаў працэсу даказаць і абгрунтаваць наяўнасць тых ці інш. акалічнасцяў, істотных для вырашэння справы. На Беларусі абавязак даказваць у крымін. працэсе ляжыць на дзярж. органах і службовых асобах, якія абвінавачваюць асобу ў злачынстве. Суд, пракурор, следчы і асоба, якая праводзіць дазнанне, абавязаны выявіць акалічнасці, што выкрываюць ці апраўдваюць абвінавачанага, а таксама абцяжваюць ці змякчаюць яго віну. Яны не маюць права перакладваць абавязак даказваць на абвінавачанага (падсуднага), і ён не павінен даказваць сваю невінаватасць. У цывільным працэсе кожны бок павінен даказаць акалічнасці, на якія ён спасылаецца як на падставу сваіх патрабаванняў і пярэчанняў. Напр., ісцец абавязаны даказаць і абгрунтаваць факты, якія складаюць падставу іску. Адказчык абавязаны даказаць факты, якія пацвярджаюць яго пярэчанні супраць іску. Характэрная рыса суд. даказвання ў цывільным працэсе — тое, што не толькі бакі і інш. асобы, якія ўдзельнічаюць у справе, абавязаны прадстаўляць доказы ў пацвярджэнне сваіх патрабаванняў і пярэчанняў, але і суд з мэтай высвятлення аб’ектыўнай ісціны і вынясення правасуднага рашэння ў неабходных выпадках павінен збіраць доказы па сваёй ініцыятыве.
І.І.Пацяружа.
т. 1, с. 9
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)