vi грыме́ць, гудзе́ць, гусці́; дры́нкаць, бразджа́ць (пра шкло)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
zoom2[zu:m]v.
1.гудзе́ць
2. рэ́зка падніма́цца, імклі́ва ўзлята́ць;
Prices zoomed up. Цэны павысіліся.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
гудзе́нне, ‑я, н.
Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. гусці і гудзець, а таксама гукі гэтага дзеяння. Рыгор адхіліўся ад акна; разам з гэтым змоўкла гудзенне аэраплана.Гартны.Раптам да вёскі пачалі далятаць нейкія нячутныя дагэтуль гукі, — ні то гудзенне жука, ні то малатарні.Чарот.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Свіры́ць ‘ледзь-ледзь гарэць’ (Мат. Гом.), свірэ́ць ‘цьмяна гарэць’ (Сл. ПЗБ). Сюды ж свіру́шка ‘газоўка’ (чэрв., рагач., ЛА, 4). Параўн. рус.наўг.свири́ть ‘прасочвацца (пра ваду)’. Відаць, імітатыў на базе прасл.*svirati, *sviriti ‘свісцець, гудзець’, параўн. стараж.-рус.свирати, свирити ‘іграць на дудцы’, серб.-харв.сви́рати, сви́рити ‘гудзець, іграць на дудцы, скрыпцы’, славен.svírati ‘тс’, svíriti ‘гудзець, свісцець’, балг.сви́ря ‘іграць на музычным інструменце; гудзець, выдаваць гук; свісцець’, макед.свири ‘іграць (на музычным інструменце); гудзець, свісцець; стракатаць (пра цвыркуна)’, ст.-слав.свирати ‘іграць на дудцы’. Роднаснае ст.-ісл.svarra ‘бушаваць, свісцець’, ням.surren, schwirren ‘гудзець, свісцець’, ст.-інд.svárati ‘гучаць’, лац.susurrāre ‘шыпець, шаптаць; гудзець’ (Фасмер, 3, 579; Сной₂, 716). Зыходная семантыка захавалася ў свіро́ла ‘свістулька (самаробная)’ (Мат. Гом.), параўн. макед.дыял.свиро́л ‘жалейка, дудка’; сьвірэ́ц ‘музыка, што іграе на дзвюх дудках, звязаных разам’ (Ласт.), параўн. балг.свире́ц ‘музыкант на народных інструментах’, серб.сви́рац ‘музыка, што іграе на дудзе’ < прасл.*svirьcь (насуперак БЕР, 6, 554, не толькі паўднёваславянскі дыялектызм). Спецыфічная семантыка ‘цьмяна гарэць’ грунтуецца на гукавым суправаджэнні такога гарэння (шыпенні, гудзенні і пад.). Гл. таксама свірчэць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
whirr
[hwɜ:r]1.
v.i.
гудзе́ць
2.
n.
гудзе́ньне n., гуд -у m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
húpen
vi дава́ць гудо́к, гудзе́ць, сігна́ліць
ein Áuto hupt — аўтамашы́на сігна́ліць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
toot
[tu:t]1.
n.
сьвісто́к, гудо́к -ка́m.
2.
v.i.
гудзе́ць, трубі́ць; сьвіста́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Перагу́д ’працяжнае гудзенне, якое то заціхае, то узмацняецца’ (ТСБМ, Жылка). Паэтычнае ўтварэнне, як перазвон. Да пера- і гудзець (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Кзык ’шум, гудзенне; насякомае’ (Нас.). Гэта слова можна разглядаць як кантамінацыю гзіціся (гл.) (< польск.gzić się ’гізаваць’) і бзыкаць (гл.) ’гудзець’.