вы́скал, ‑у, м.

Прыадкрыты рот з вышчаранымі зубамі; аскал. Воўчы выскал зубоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wilczy

воўчы;

wilczy dół — воўчая яма

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

во́лчий во́ўчы;

во́лчья пасть мед. во́ўчая зя́па;

во́лчий биле́т (паспорт) ист. во́ўчы біле́т;

во́лчьи зако́ны во́ўчыя зако́ны;

во́лчья я́ма охот., воен. во́ўчая я́ма;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́пладак, ‑дка, м.

Народжаныя дзіцяняты; вывадак. Воўчы выпладак. // Пагард. Пра чалавека, які з’яўляецца чыім‑н. патомкам, сынам ці дачкой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Héißhunger

m -s во́ўчы апеты́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Bärenhunger

m -s во́ўчы апеты́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ваўчы́ны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і воўчы. Аб каменне спатыкаўся конь, таропка прабіраючыся па кустах, па глухіх ваўчыных сцежках. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Wólfshunger

m -s разм. во́ўчы апеты́т

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

wölfisch

a

1) во́ўчы

2) ненажэ́рны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дзік, ‑а, м.

Дзікі кабан; вепр. Дзік ходзіць з дзічыхай, За ім — табун воўчы. Купала. Стары чорны дзік-сякач ідзе звычайна наперадзе. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)