забу́ривать несов., техн. прабу́рваць, буры́ць, прасвідро́ўваць, свідрава́ць; см. забури́ть​I;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Бурэ́ніць. Гл. буры́ць 2. Дзеяслоў бурэ́ніць узнік з формы буры́ць далучэннем «экспрэсіўнага» дзеяслоўнага суфікса ‑эн‑, вядомага амаль ва ўсіх славянскіх дыялектах.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разбуры́ць, -буру́, -бу́рыш, -бу́рыць; -бу́раны; зак., што.

1. Б’ючы, ламаючы, знішчыць, ператварыць у руіны.

Р. дом.

Р. мост.

2. перан. Парушыць, разладзіць, знішчыць.

Р. планы непрыяцеля.

Р. сям’ю.

|| незак. разбу́рваць, -аю, -аеш, -ае і разбура́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. разбу́рванне, -я, н. і разбурэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Бура́ць ’шпурляць’. Гл. бурыць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бурну́ць ’шпурнуць’. Гл. буры́ць 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абу́рыцца ’абваліцца’ (Арх. ГУ). Гл. бурыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bore​4 [bɔ:] v. (into/through)

1. свідрава́ць, буры́ць

2. прапі́хвацца;

bore one’s way through the crowd прабіва́цца праз нато́ўп

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

чый-не́будзь, чыя-небудзь, чыё-небудзь; займ.

неазначальны. Які належыць каму‑н. Тое, што Міканор збіраўся бурыць не чыё-небудзь, а сваё гумно, не давала супакаення. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разбураць, бурыць, руйнаваць

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

Абу́рыны ’перабітая ў час малацьбы салома’ (Арх. ГУ) да бурыць (гл.). Што датычыць словаўтварэння, параўн. амеціны (гл. амецце).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)