klekotać

незак.

1. клекатаць;

2. булькаць, булькатаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Лепяста́ць ’хлюпаць, булькаць’ (Ян.). Рус. паўн.-дзвін. лепестать ’балбатаць, пляткарыць’. Утворана ў выніку пашырэння асновы інфіксам ‑с‑ (< прасл. ‑s‑) для перадачы гукапераймальнасці і экспрэсіі. Ад лепятаць (гл.). Іншае пашырэнне асновы ў лепяцёхаць ’булькаць’ (Ян.). Ад асновы leре ўтворана і стол. лёпець ’слота, снег з дажджом’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Клеката́ць ’крычаць падобна некаторым птушкам’, ’бурліць, кіпець, булькаць’ (ТСБМ, Сержп. Грам., ТС, Мат. Гом.), ’смяяцца’ (Нар. лекс.). Гл. клакатаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лёхавіна ’топкае балота’ (гродз., Сцяшк. Сл.). Паводлеутварэння звязана з лёхаць ’булькаць’ (гл. папярэдняе лёх- лёх‑лёхя), семантычна, аднак, гэту лексему можна звязаць з лёх (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bubble​2 [ˈbʌbl] v.

1. пузы́рыцца; бу́лькаць, кіпе́ць

2. біць ключо́м, вірава́ць; быць перапо́ўненым які́м-н. пачуццём;

He was bubbling over with joy. Ён быў перапоўнены радасцю.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

glúcken

vi

1) куда́хкаць, квахта́ць

2) бу́лькаць

3) разм. сядзе́ць без спра́вы, гульта́йнічаць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

клокота́ть несов.

1. (бурлить) бурлі́ць, бульката́ць, клеката́ць;

2. безл. (в груди, горле) бу́лькаць, хрыпе́ць;

3. перен. (о чувствах, страстях) кіпе́ць, бушава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Брузда́цца ’аблівацца ў час яды, неахайна есці’ (Бяльк.). Мабыць, гукапераймальнае. Параўн. рус. бру́здить ’бурчаць’ (да апошняга гл. Фасмер, 1, 219, які прыводзіць і літ. bruzduliúoti). Да семантыкі параўн. бурбо́ліць ’булькаць; старанна есці, спяшацца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Ме́лькацень, мэлькотэ́нь ’балбатлівы чалавек’ (брэсц., Нар. лекс.). Утворана з польск. bełkotać ’мармытаць, балбатаць’, ’булькаць’ (< прасл. bъlk‑ot‑a‑ti — гукапераймальнае ад bъlkʼ, параўн. польск. bełk ’водная бездань’, ням. bulken, bullern ’ракатаць’ — Слаўскі, 1, 30). Аб суфіксе ‑ень (‑энь) гл. Сцяцко, Афікс. наз., 38.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gurgle

[ˈgɜ:rgəl]

1.

v.i.

1) бу́лькаць; цурча́ць, журча́ць (пра ваду́)

2) бурката́ць

The baby gurgled happily — Немаўля́тка ве́села бурката́ла

3) паласка́ць рот

2.

n.

бу́льканьне, цурчэ́ньне вады́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)